Η χώρα μου έχει χώρο για όλους. Σε λίγο θα 'χει και ανθρώπους να τους δέχονται όλους. Να, μια αισιόδοξη σκέψη. Σε λίγο δε θα υπάρχει άνθρωπος καχύποπτος, αφιλόξενος, κακός, με φασιστικά σχήματα μέσα του. Αυτό θέλω μόνο να πιστεύω.
Γιατί θα γίνει αντιληπτό από όλους ότι ζωή είναι επικοινωνία και η επικοινωνία δεν στηρίζεται απαραίτητα στην κοινή γλώσσα ή κουλτούρα, όσο στις κοινές διαθέσεις για δημιουργία, ανθρωπιά και καθαρότητα.
Οι μετανάστες της Αθήνας βρίσκουν το θέατρο το μοναδικό μέσο να δηλώσουν πράγματα. Μια ομάδα από μετανάστες θα συμμετάσχει φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών.
Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ' όνομα που μας δίναν:
«Μετανάστες».
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε
και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα 'ναι, μα εξορία.
Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά
στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ' ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα
ν' απαρνιόμαστε,
χωρίς να συχωράμε τίποτ' απ' όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.
Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ' εδώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ' τα στρατόπεδά τους. Εμείς
οι ίδιοι
μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.
Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα.
Μπ. Μπρεχτ, Ποιήματα,
μτφρ. Μάριος Πλωρίτης, Θεμέλιο
Σ' αγαπώ, Μπρεχτ
X.
