Η Ιωάννα Αγγελίδη αποφοίτησε από το Εθνικό Θέατρο. Ήθελε να μείνει για πάντα παιδί, να λέει ιστορίες και να πετάει πάνω από την γκρίζα καθημερινότητα. Έτσι αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Φέτος συμμετέχει στην παράσταση "Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας" του Φ. Ντύρενματ που θα παρουσιαστεί σε σκηνοθεσία Α. Κοέν κι υποδύεται την Λουίζε, μια αδίστακτα άπληστη κάτοικο της πόλης του Γκύλεν. Της πόλης που ξεπούλησε τα πάντα για να σωθεί από μια χρεοκοπία και τελικά έχασε το πιο σημαντικό: την ανθρωπιά της.
Έγινα ηθοποιός γιατί από τη μία θα μπορούσα να βιοποριστώ παρατείνοντας την παιδική και εφηβική μου ηλικία για πάντα, να με βλέπουν, να μιλάω με αλεπούδες, να ενθουσιάζομαι με πρίγκiπες και να κάνω πτήσεις με μαγικά χαλιά. Από την άλλη θα ήταν ένας τρόπος να ωριμάσω εκ του ασφαλούς, γνωρίζοντας τον κόσμο μέσα από την ασφάλεια του ''τί θα γινόταν αν'', να μελετήσω τη ζωή και τον άνθρωπο σε διάφορες εκδοχές και να πω μια ιστορία γι'αυτόν.
Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας είναι ένα έργο εφιαλτικά επίκαιρο, θα έλεγα. Είναι μια μαύρη κωμωδία, όπου οι πολίτες βρίσκονται ξαφνικά αντιμέτωποι με ένα δίλλημα: η γηραιά κυρία επισκέπτεται την κωμόπολη της νιότης της και προσφέρει ''ένα δισσεκατομμύριο για ένα φόνο''. Η πόλη τους λοιπόν έχει χρεωκοπήσει κι εκείνοι καλούνται να νομιμοποιήσουν ένα έγκλημα προκειμένου να ξεφύγουν από την οικονομική ανέχεια, στην οποία έχει περιέλθει η πόλη. Αμφιταλαντεύονται έτσι ανάμεσα στις αξίες του ανθρωπισμού και στις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Η αρχική απάντηση είναι κατηγορηματική, αλλά η υποκρισία, οι μάσκες και... τα κίτρινα παππούτσια δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους. Η πολιτεία του Γκύλλεν πάσχει από βαθιά κρίση αξιών και μας φέρνει αντιμέτωπους με τη δική μας ευθύνη απέναντι στη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και στη διαβρωτική αξία του χρήματος.
Στο έργο αυτό υποδύομαι τη Δεσποινίδα Λουίζε, μια πολίτη που φλερτάρει αδίστακτα με το χρήμα. Τηρώντας πάντα τα προσχήματα, ξεδιπλώνει το σχέδιο δράσης ''προσεκτικά και με λεπτότητα''. Ένας ρόλος σκοτεινός, που έχει πάντα τον έλεγχο και ξέρει να ελίσσεται δεξιοτεχνικά με βάση τα κέντρα εξουσίας. Τόσο δεξιοτεχνικά και απόλυτα, που σχεδόν με γοητεύει.Για μένα είναι μια αφορμή για σκέψη. Όχι για να υψώσουμε το δάχτυλο, αλλά για να θυμηθούμε ότι οι άνθρωποι έχουμε και γκρίζες περιοχές και γι'αυτό οφείλουμε να καλλιεργήσουμε σε βάθος τον ευάλωτο εαυτό μας.
