Για τον ηθοποιό, κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή είναι σα την πρώτη φορά. Αν είσαι τυχερός, έχεις μάτια να σε παρακολουθούν και να σε οδηγούν και τότε νιώθεις πως τα δικά σου τα φτερά ακουμπούν σε σίγουρη αγκαλιά. Όταν ο Ανδρέας Βουτσινάς με κάλεσε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος για το «Πένθος Ταιριάζει στην Ηλέκτρα» του Ευγένιου Ο’ Νηλ, δεν πίστευα στ’ αυτιά μου.
Έπαιζα τότε σε μια σειρά στον Alpha και τα γυρίσματα ήταν σε Αθήνα και Ναύπλιο. Δεν με σταματούσε όμως η απόσταση. Πήρα το αεροπλάνο και σε λίγη ώρα έπινα καφέ στο Ντορέ με τον Βουτσινά και τον βοηθό του τον Χρήστο Καρχαδάκη. Είμαι μεγαλωμένη σε νησί, γι’ αυτό και λατρεύω τη θάλασσα. Κάπως έτσι μάλλον εξηγείται η μαγεία που ασκεί η παραλία της Θεσσαλονίκης και η ατμόσφαιρά της σ’ εμένα. Μάγια μου έκανε ο Βουτσινάς, αυτό το μεσημέρι. Με ξελόγιασε κανονικά. Του δήλωσα πως θα δινόμουν ολόψυχα στην τιμή που μου έκανε. Νοίκιασα διαμέρισμα στη Μητροπόλεως και ξεκίνησα πρόβες.
Το συνεχές πήγαιν’ έλα για τα γυρίσματα, δεν με κούρασε ποτέ. Βέβαια, ο παραγωγός της σειράς Διονύσης Παναγιωτάκης με βοήθησε σ’ αυτό το στοίχημα δηλώνοντάς μου πως θα έκανε ό,τι μπορούσε για να μπορέσω να παίξω στην παράσταση του Βουτσινά. Τα καλά, να λέγονται. Πώς λέμε πώς όταν κάτι θέλει να συμβεί, συμβαίνει; Ακριβώς, αυτό!
Οι σπουδαίοι ρόλοι, καταλαμβάνουν το είναι και το όλον σου. Περπατούσα σα μαγεμένη. Περίμενα το λεωφορείο και μουρμούραγα τα λόγια μου. Πήγαινα στην πρόβα πρώτη και μάλωνα με τον φύλακα στη Μονή Λαζαριστών για να με αφήσει μετά το τέλος του ωραρίου, λίγο ακόμα με την Αλεξάνδρα Λαδικού να κάνουμε πρόβα. Δεν μας έφταναν οι πέντε ώρες της πρόβας. «κι αν βάλετε καμιά φωτιά;; Θέλετε να χάσω τη δουλειά μου;; Α παπα, δε γίνεται, κυρίες μου».. Πήγα στον διευθυντή τον Βίκτωρα Αρδίτη και πήρα ειδική άδεια για νυχτερινές πρόβες εκτός ωραρίου.
Ο Ανδρέας Βουτσινάς, μου άνοιξε νέους δρόμους, με δίδαξε άλλους τρόπους. Ήταν δάσκαλος και πατέρας. Όλη μέρα μαζί, να μιλάμε, να με οδηγεί σοφά. Για την παράσταση, θα πω πως όταν φόρεσα το μαύρο φόρεμα της Λαβίνια, ένιωσα την πληγωμένη οργή αυτής της κοπέλας που δεν αγαπήθηκε και γι’ αυτό ήταν ικανή να εκδικηθεί την αγάπη. Πάντα για εκείνη, σκέφτομαι ένα στίχο του Καρυωτάκη: «υπάρχουν άνθρωποι, που την κακιά την ώρα, την έχουν μέσα τους».
Πάντα θα θυμάμαι τον Ανδρέα Βουτσινά και την Λαβίνιά του και πάντα θα λέω πως στη Θεσσαλονίκη έζησα την πρώτη δυνατή σκηνική μου στιγμή.
