«Είμαστε η ιστορία μας. Όλα όσα επιθυμούσαμε κι επιθυμούμε, όσα ζήσαμε, ό, τι καταφέραμε να γίνουμε, ό,τι ονειρευτήκαμε, ό,τι μας σημάδεψε..».
Κάπως έτσι ξεκινούσε το κάλεσμα του εικαστικού Γ. Λυντζέρη και του σκηνοθέτη Δ. Κομνηνού για τη δράση «Κυριακάτικο τραπέζι» στο "Βικτώρια". Κάλεσαν κόσμο να έρθει για φαγητό, με αντάλλαγμα, την αφήγηση μιας προσωπικής ιστορίας από οικογενειακά τραπέζια.
Οι "καλεσμένοι" εξομολογήθηκαν πάνω από 300 ιστορίες. Οι πιο ενδιαφέρουσες, θα σχηματίσουν ένα θεατρικό έργο, το φθινόπωρο. Στα ιεροτελεστικά ελληνικά τραπεζώματα, χωράει και γλέντι και καβγάς. Πάντα υπάρχει ένας παππούς, γιαγιά, θεία, πεθερά, που ρίχνει μια σπίθα και γίνεται παρανάλωμα.
Στη δική μου οικογένεια π.χ. πυροδοτούσαν πάντα, τις εξελίξεις, μια γιαγιά κι ένα ροστμπίφ. Εμείς, τα παιδιά, στην κορύφωση του δράματος, παίρναμε τα πιάτα μας και αποσυρόμασταν διακριτικά, χάνοντας έτσι, απ' αυτά τα ...ανθρωποφαγικά τραπέζια, την εξαιρετική σκιαγράφηση μιας πινακοθήκης χαρακτήρων, στην κρίσιμη στιγμή της σύγκρουσης. Στοιχείο συναρπαστικό στο θέατρο, και στη ζωή.
Το νέο «φιλικό» θέατρο (ας το πω έτσι) μπορεί και να είναι δείκτης αλληλεγγύης, σε μια κοινωνία, που βρίσκει στις συσπάσεις της, μια αφορμή αγκαλιάς. Το πώς το καθημερινό, δραματοποιείται και οι μικρές προσωπικές ιστορίες συναντούν το οικουμενικό, μένει να το δούμε σε καθεστώς σκηνής.
Ως τότε, κάτι τέτοιες Κυριακές, που «στο τραπέζι, οι μεγάλοι άνθρωποι θα συζητούν για ιδέες, οι συνηθισμένοι άνθρωποι για πράγματα και οι μικροί άνθρωποι για το κρασί», όπως είπε η Λίμποβιτς, εσείς, κρατάτε σημειώσεις. Και που ξέρετε. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο κ.λ.π. κ.λ.π.
Real news 13.3. 2015
