Στο "La strada" είναι επί σκηνής, σαν ένας κανονικός μουσικός ενός κανονικού τσίρκου με περιπλανώμενους ανθρώπους, χρώματα, ήχους, πολλούς και διάφορους ήχους, ακροβάτες και ψευδαίσθηση ελευθερίας.
Ο Λεωνίδας Μαριδάκης, που μπορείς να τον πετύχεις στο φιλόξενο "Βικτώρια" και εκτός παράστασης, αντιμετωπίζει τη μουσική σαν μια συγκεντρωμένη δυνατότητα ανύψωσης της ίδιας της ζωής. Με την μελλόντικα στον ώμο και τις μουσικές εικόνες σε πρώτη διάταξη μου είπε, τις προάλλες, ότι θα συνεργαστεί με τον Νίκο Χατζόπουλο, στο έργο της ποιήτριας Μαρίας Λαϊνά "Ένα... δύο... τρία... ή Η πασιέντζα", για το Φεστιβάλ Αθηνών.
Για πες δυο λόγια γι' αυτό, του είπα.
Θα χρησιμοποιήσω κουβέντες του ίδιου του Νίκου Χατζόπουλου και θα σου πω τα εξής: «Χώρος και χρόνος άδηλος. Παρελθόν και παρόν αινιγματικά. Μέλλον απρόβλεπτο. Το μόνο βέβαιο, το μόνο βασανιστικά πραγματικό είναι η γλώσσα. Και μια ταλαντευόμενη επιθυμία. Το έργο της Μαρίας Λαϊνά συμπυκνώνει σε τρία πρόσωπα όλα τα αρχετυπικά διλήμματα που ενυπάρχουν στις ανθρώπινες δοσοληψίες: Μαζί ή κατά μόνας; Απομόνωση ή άνοιγμα στους άλλους; Συνύπαρξη ή επιβολή του ισχυρότερου; Όλα αυτά με οδηγό μια πασιέντζα. Το τυχαίο έχει κι αυτό τη γοητεία του. Τουλάχιστον, επιφυλάσσει εκπλήξεις».
Ημερομηνίες θα μάθουμε σύντομα. Μέχρι τότε, ο Λ. Μ. "έχει δρόμο να διανύσει" μιας και το "La strada" δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτόν.
Χ.
