Πιο πολύ απ' όλα μ' αρέσει η πολυπραγμοσύνη του. Γραψίματα, σκηνοθεσίες, κουμάντο στο δικό του θέατρο, φεστιβάλ, διδασκαλία, Παγκράτι, Βικτώρια και πάλι Παγκράτι. Παρατήρηση, βόλτα στη γειτονιά. "Μακάρι να ξανανοίξει το Άλσος". Κι εγώ το θέλω. Κι εγώ βλέπω τη φουτουριστική εικόνα να σκεπάζει το πιο καλοκαιρινό κομμάτι του Παγκρατίου.
Κατά καιρούς, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου μού τραβάει την προσοχή. Πότε η "Μπετονένια παραλία" του και όλα τα ανθρωπένια του κείμενα, πότε μια στιγμή του στο θέατρο σαν ηθοποιός, ακόμη και οι φωτογραφίες που μπορεί να πλαισιώσουν ένα δελτίο τύπου δικής του παράστασης. Θυμάμαι τις περσινές από την "Ιστορία της αυτοθυσίας", με τα γυμνά πόδια και τις χάρτινες ομπρελίτσες. Της Αλίνας Λέφα.
Μου άρεσε που κάποτε είπε "δε μου αρέσει συχνά το θέατρο, αλλά το αγαπώ". Σημάδι κανονικότητας. Πιστός σε εκείνο που λέει ότι ζούμε και δεν κρεμόμαστε από πουθενά και από κανέναν.
Αυτό τον καιρό στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Βικτώρια επαναλαμβάνεται η "Χίλντα" της Μαρί Ντιάιγ, σε δική του σκηνοθεσία. Η "Χίλντα" παρουσιάστηκε εδώ για πρώτη φορά πέρσι στο Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου 2014 «Το Γαλλικό Θέατρο à la Grecque».
Χ.
