Οι πρώτες φορές είναι οι πιο ισχυρές μνήμες. Δεν τις ξεχνάς ακόμη κι αν το παρελθόν κρέμεται από μια κλωστή. Σήμερα, η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου περιγράφει στο Onlytheater.gr την πρώτη της σκηνική εμπειρία, όταν σαν "Σφηκάκι" και σαν μέλος του Χορού των "Βακχών" αλώνιζε την Επίδαυρο δίνοντας την ετυμολογία της χαράς ενός πολύ ενδιαφέροντος παιχνιδιού.
Η πρώτη μου θεατρική εμπειρία ήταν στο Θέατρο Τέχνης, με τον Κάρολο Κουν. Καλοκαίρι του '81, όπου ανεβαίνουν στο Θέατρο Τέχνης οι "Σφήκες" του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λαζάνη και οι "Βάκχες" του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν.
Είμαστε στο τέλος του πρώτου έτους, εγώ και η Μάνια Παπαδημητρίου και άλλοι συνάδελφοι, λέω όμως για εμάς τις δυο, που είχαμε μακρά πορεία μετά μαζί. Παίζουμε στους "Σφήκες", είμαστε τα "Σφηκάκια", στον Χορό. Πρόβες όλο το καλοκαίρι, στο Υπόγειο. Θυμάμαι ότι ήταν πολύ ιδιαίτερη η αίσθηση να παίζεις στην Επίδαυρο. Η εκπληκτική αίσθηση του να αλωνίζουμε με την αυθαιρεσία των νιάτων μας. Θυμάμαι ότι παίρναμε και διάφορες πρωτοβουλίες με τις οποίες γελούσε πολύ ο Λαζάνης.
Σε μια από τις παραστάσεις (πρωταγωνιστούσαν οι Αρμένης, Παπαματθαίου και Αλεξίου) είχαμε φύγει πίσω στα δέντρα και η Μάνια σκόνταψε και έπεσε, γιατί φορούσαμε κάτι απίστευτα, ψηλά παπούτσια, με μύτες. Σκόνταψε, λοιπόν, και έπεσε. Δεν υπήρχαμε πια για τους θεατές, οι οποίοι γελούσαν μπροστά με τη δράση και η Μάνια νόμιζε ότι γελούσαν για την ίδια.
Παίξαμε την παράσταση δυο φορές στην Επίδαυρο. Τη δεύτερη μέρα, έβρεχε τρομερά. Ο Λαζάνης, ο καημένος, κάθε φορά που ανέβαζε μια καλοκαιρινή παράσταση, έβρεχε και τον είχαν βγάλει "βροχοποιό". Άρχισε να βρέχει τρομερά, φορούσαμε κιόλας κάτι τεράστιες κεφάλες, παίζαμε πάνω σε ένα πανί, τα παπούτσια τα μυτερά, σε μουσική Χριστοδουλίδη και ο κόσμος δεν έφευγε με τίποτα.
Θυμάμαι τον χορό μας σαν τώρα. Μας είχε λούσει η βροχή τελείως, είχαμε γίνει με τα ρούχα και κεφάλια που φορούσαμε 100 κιλά. Ο κόσμος δε μας άφηνε να φύγουμε, χειροκροτούσε και τραγούδαγε μαζί μας. Ήταν πολύ ιδιαίτερη στιγμή. Διέκρινες μια ευφορία, έναν διονυσιασμό σχεδόν. Αλλά στο τέλος, αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε γιατί η βροχή ήταν τόση που υπήρχε κίνδυνος πια τραυματισμού.
Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία με κόσμο από κάτω. Έπαιζα, ο πρώτος μου ρόλος κιόλας, γιατί πήρα κι ένα ρολάκι, πέρασα και στη διανομή, παίζοντας τον Σκύλο, στη δίκη των Σφηκών. Ήμουν εγώ και ο Κωστής Καπελώνης που κάναμε τους δύο αντιμαχόμενους Σκύλους.
Αμέσως μετά, με πήρε ο Κουν στις "Βάκχες", γιατί είδε ότι τα καταφέρνω και με έβαλε την επόμενη εβδομάδα στις πρόβες. Στον Χορό, χωρίς να μιλάω. Του λέω "Πώς θα το κάνω, κύριε Κουν, αφού δεν τις ξέρω τις χορογραφίες;" "Είσαι πιτσούλα εσύ", μου απαντάει (πιτσούλα είναι αυτή που μπορεί να τα καταφέρει). "Και πώς θα ξέρω σε ποια γκρουπ θα πηγαίνω;" "Θα παίρνεις από πίσω την κορυφαία, την Βάνα Παρθενιάδου". Πήγαινα κι εγώ όπου πήγαινε η Βάνα Παρθενιάδου. Όταν όμως φορέσαμε τα κοστούμια και τις μάσκες, ποια Βάνα Παρθενιάδου να βρω και να ακολουθήσω;
Η χαρά του παιχνιδιού ήταν.
Τα θυμάμαι όλα σαν μεθυσμένη, γιατί η Επίδαυρος είναι ειδικό πράγμα. Τότε, ερχόταν και πολύς κόσμος. Μπορεί να είχαμε 10 -15.000 χιλιάδες κόσμου.
Μετά, στο δεύτερο έτος, με πήρε ο Κουν κοντά του και έπαιξα στην "Πιο δυνατή" του Στρίντμπεργκ, πλάι στην Ρένη Πιττακή.
Αυτά ήταν τα πρώτα μου βήματα.
Χρύσα Φωτοπούλου
