Η Αλεξάνδρα Πούλου γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Μάη μήνα. Οι παιδικές, τετράγωνες φωτογραφίες δείχνουν ένα μωρό κατάλευκο, με ξέθωρα, πράσινα μάτια και μια πολύ μελαχρινή μαμά να το κρατάει στην αγκαλιά της. Στις αρχές του σχολείου, 8-9 χρόνων, μάθαινε απ' έξω σενάρια διαφημίσεων, έβαζε άγραφες κασέτες στο μαγνητόφωνο και έγραφε τη φωνή της να προτρέπει τους καταναλωτές ν' αγοράσουν την σοκολάτα με τα ολόκληρα κομμάτια φουντουκιού ή εκείνον τον χυμό με τις 1.234 βιταμίνες.
Σχολείο και ωδείο, παράλληλα. Εκατοντάδες cds από το περιοδικό "ΜΕΤΡΟ", συναυλίες, μόνιμη θαμώνας των κιμηματογραφικών αιθουσών, πρώιμος Καζαντζάκης, κόλλημα με τον Κάφκα και μετά με τον Πεσσόα. Εκεί, κάπου στο τέλος του λυκείου, τη φωνάζουν "φυτό", όχι για το άριστα στην έκθεση, αλλά για την σχεδόν ακαδημαϊκή γνώση της γύρω από την έβδομη τέχνη. Δισεκατομμύρια τεύχη του "ΣΙΝΕΜΑ" και του "ΜΕΤΡΟ" σε ένα παιδικό δωμάτιο που χώρεσε όλο το σχέδιο της "απόδρασης". Το 2002 μπαίνει στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης της Αθήνας για ν' αποφοιτήσει 4 χρόνια μετά, το 2006 και να στρίψει λίγο πιο κάτω, στην Ιπποκράτους και να γίνει μαθήτρια του Θεάτρου Τέχνης.
Στις εισαγωγικές, όσο τραγουδούσε το "Μην τον ρωτάς τον ουρανό", ο Διαγόρας Χρονόπουλος της είπε "αν θες, χόρεψέ κιόλας..". Τη στιγμή την περιγράφει ως την πιο λυρική στιγμή της ζωής της. Όπου λυρική σημαίνει "εγώ και το όνειρο σε μια απόσταση μηδενική".
Συμμετοχές σε ταινίες μικρού μήκους. Σε λίγες μέρες μια σημαντική ανάγνωση. Αυτόν τον καιρό, είναι σε πρόβες με την Μόνικα Κολοκοτρώνη, στο έργο του Yukio Mishima "The Damask Drum". Η παράσταση θ' ανέβει τον Μάη, στο "Απο μηχανής".
Το πιο σημαντικό απ' όλα είναι ότι ό,τι υπάρχει στον ορίζοντα και μέσα της καλύπτεται από κύτταρα αθωότητας. Οπότε δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να της απορρυθμίσει την πρώτη ορμή. Εκείνη την ορμή που δεν παζαρεύεται με τίποτα.
Χ. Φ.
