Δεν είναι παράσιτα πάντως, γιατί έχουν ψυχή. Κανονική ψυχή.
H Πινκ αγαπάει τη Ρόλλυ και η Ρόλλυ αγαπάει την Πινκ. Είναι αδελφές, που μοιράζονται το ίδιο τραυματικό παρελθόν και το ίδιο ζοφερό παρόν: κακοποίηση, φτώχεια, φυλακή, ναρκωτικά. Η μία θέλει να ξεφύγει. Η άλλη δεν την αφήνει, την χρειάζεται κοντά της. Αλλά πώς μπορείς να σταθείς στα πόδια σου κουβαλώντας το ασήκωτο βάρος της ύπαρξης ενός δικού σου ανθρώπου;
Οι κοινωνίες είναι εξπέρ στο να υψώνουν στους ουρανούς, να γκεμοτσακίζουν στα τάρταρα, να βάζουν ταμπέλες, να προδικάζουν, να κατηγοριοποιούν, να αφορίζουν, να δείχνουν με το δάχτυλο, να γδέρνουν, να λαϊκίζουν, να λυπούνται, να μισούν. Όλα τα κάνουν ταυτόχρονα και αποτελεσματικά.
Κανείς όμως δεν αποκάλεσε την Πινκ και την Ρόλλυ με τα ονόματά τους. Τις πήραν και τις τοποθέτησαν στο οριοθετημένο οικόπεδο με τα παράσιτα. Χωρίς να μετρήσουν ούτε τη θερμοκρασία στο αίμα τους, ούτε το άνοιγμα του χαμόγελού τους.
*Το έργο της Βίβιεν Φράντσμαν "Παράσιτα" ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, με την Κόρα Καρβούνη και την Ιωάννα Κολλιοπούλου.
Χ. Φ.
