Τι γυρεύει μια αρχιτεκτόνισσα στα σανίδια, πίσω από τις αυλαίες, στα καμαρίνια, στα πέρα και τα δώθε του θεάτρου; Ακόμη και στις ισπανικές επαρχίες, έτσι όπως τις φαντάστηκε ο Λόρκα και έτσι όπως τις έκανε σκηνική εικόνα η Λίλλυ Μελεμέ;
Η Ειρήνη Κουμπαρούλη είναι ηθοποιός, απόφοιτη της Αρχιτεκτονικής και θεατροπαιδαγωγός. Πέρσι, εξαιτίας μιας πετυχημένης "Γέρμα", που ξεκίνησε την πορεία της από τον Πολυχώρο Vault, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ, δημιούργησε "σημαντικές συγγένειες" με το κοινό, που κατέφθανε στο θέατρο συνεχώς και βοήθησε ώστε το αριστούργημα του Λόρκα να παρατείνεται κι άλλο κι άλλο κι άλλο.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση, στην παράσταση αυτή (τον ρόλο της "Γέρμα" τον μοιράζονταν η Ειρήνη Κουμπαρούλη και η Μυρτώ Γκονη. Το ίδιο εξαίσιες και οι δύο) ήταν, εκτός από την ένταξη της ποιητικής ατμόσφαιρας σε κάτι ακραία ρεαλιστικό όπως είναι ο χρόνος, η κοντινή απόσταση με την ηρωίδα. Το πόσο ειλικρινής ήταν η Ε. Κ. στην αποκωδικοποίηση των συναισθημάτων. Το πώς χειρίστηκε το τεράστιο θέμα της ολοκλήρωσης, της μητρότητας, της ελευθερίας και της αγάπης.
Θυμάμαι ότι μιλούσε γρήγορα και αμοντάριστα, όταν κυρίευε την ηρωίδα ο πανικός. Και έτρεχε και η μύτη της γιατί έκλαιγε στ' αλήθεια.
Η καθόλου προ-σχεδιασμένη της παρουσία μ' έκανε να την προσέξω.
*Τον Μάη, με το Χοροθέατρο της Μόνικας Κολοκοτρώνη, μπορείς να την συναντήσεις στο "Απο Μηχανής".
Ok;
Χρύσα Φ.
