Για την Βάνα Πεφάνη η πρώτη της φορά στη σκηνή ήταν σαν πανηγύρι. Ένα καλοκαίρι στην Επίδαυρο. Τη χρονιά που «έφυγε» ο Κάρολος Κουν... Στην αναβίωση μια θρυλικής παράστασης. «Όρνιθες» του Αριστοφάνη σε επιμέλεια του Γιώργου Λαζάνη...
Ήταν καλοκαίρι του 1987. Είχα μόλις τελειώσει το πρώτο έτος της σχολής του Θεάτρου Τέχνης και ο Λαζάνης ετοίμαζε την αναβίωση των «Ορνίθων» για την Επίδαυρο. Εγώ -κι ένα ακόμα παιδί από τη σχολή- ήμουν στο χορό των Μαύρων Πουλιών, οι περισσότεροι Θεατροτεχνίτες ήταν στο Χορό των Άσπρων Πουλιών. Στο χορό των Μαύρων πουλιών ήταν κυρίως χορευτές από την Κρατική που τους είχε επιλέξει η Ζουζού Νικολούδη. Θυμάμαι ότι βγαίναμε σε ζευγάρια πάνω στο μέτρο της μουσικής. Μόλις βγήκε το πρώτο ζευγάρι- εμείς με τον Όμηρο, ένα χορευτή, ήμασταν το δεύτερο- ήθελα απεγνωσμένα να πάω τουαλέτα. Αλλά αυτό ήταν αδύνατο εκείνη την ώρα. Συν ότι φορούσαμε τις ολόσωμες φόρμες του Τσαρούχη! Ήταν δύσκολα τα πράγματα!
Ξαφνικά βγήκαμε στην ορχήστρα της Επιδαύρου, κατάμεστο το θέατρο. Τότε δεν καταλάβαινα τίποτα, μόνο χαρά είχα μεγάλη. Πραγματικά δε θυμάμαι τίποτα από την ώρα της παράστασης, τον εαυτό μου τον βρήκα μετά, στο χειροκρότημα. Όλα ήταν σαν πανηγύρι...
