Νομίζω πως η Μαρία Πρωτόπαππα είναι αυτό που έλεγε ο Κουν γι' αυτούς που στη σκηνή ψήλωναν απότομα και εξαϋλώνονταν, κιόλας. Ο Κ.Κ. το συνόψιζε στην εκπληκτική φράση "μπορώ και μετατοπίζω το κενό του αέρα". Κάθε φορά το συνειδητοποιείς αυτό, όταν παρακολουθείς αυτή την γυναίκα στο θέατρο. Στον "Κύκλο με την κιμωλία", ας πούμε, σαν Γρούσσα του Μπρεχτ, τρέχει σε ρυθμούς πτήσης, δημιουργώντας στο σανίδι ένας δικό της ανάγλυφο τοπίο.
Η πρώτη παράσταση που την άφησε άναυδη ήταν το "Αχ, αυτά τα φαντάσματα" με τον Γιώργο Αρμένη, στο Θέατρο Τέχνης.
Η πρώτη της συνειδητοποιημένη φράση σε σχέση με την τέχνη: "Χαίρομαι να είμαι στο σώμα μου, όταν αυτό χορεύει και τραγουδάει".
Η πρώτη της σκηνική εμπειρία, κάπου στα 14. Στον ερασιτεχνικό θίασο του Δήμου Κορυδαλλού, με τον αγαπημένο της δάσκαλο, Δημήτρη Μητσούλα. Το έργο ήταν "Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού", του Ιάκωβου Καμπανέλη και η Πρωτόπαππα έπαιζε την θεία. Μια 14χρονη θεία, το πιστεύεις; Ντρεπόταν μέχρι θανάτου, αλλά βρήκε τρόπο να ξεχαστεί. Θυμάται ότι το κοινό γελούσε, αλλά δεν έμαθε ποτέ, αν ήταν πράγματι αστεία ή γελοία, όπως λέει χαρακτηριστικά.
Είναι μεγάλη κουβέντα, αλλά θα την πω. Κρίμα που δε ζουν οι μεγάλοι συγγραφείς να την δουν πώς συνομιλεί με τους ήρωές τους.
Το είπα.
Χρύσα Φ.
