Βγαίνοντας από τον «Σωσία» του Ντοστογιέφσκι, σε σκηνοθεσία Έφης Μπίρμπα, σκεφτόμουν πως ο Άρης Σερβετάλης, είναι από τους ηθοποιούς, που συμπονώ. Συμμερίζομαι, την (πλαστή επί σκηνής) ψυχική τους κατάσταση και τους αγαπώ, γιατί καταφέρνουν να με ξεγελούν ότι τελικά, οι ήρωες, δεν είναι άλλοι, αλλά αυτοί οι ίδιοι. Ταυτίζονται σε τέτοιο βαθμό, μαζί τους, που οι ίδιοι αποσύρονται ευγενικά, για να μείνει μόνος ο ρόλος. Άυλοι, ασώματοι. Τόσο που δε μπορώ να τους συντρέξω. Φιγούρες ονείρου.
Πόση ταπεινότητα θέλει αυτή η υπόθεση... Κι ο Σερβετάλης είναι απ' αυτούς. Εσωστρεφής, όπως κι ο ρόλος του. Δε γουστάρει τις πολλές οικειότητες. Ίσως γιατί είναι ένας τρομερά «απαλός» ηθοποιός. Βγαίνει ελαφρύς στη σκηνή, άδειος από Σερβετάλη κι εγωισμούς, σχεδόν αφελής κι ανίδεος, ενώ συγχρόνως ευγενής, με τα γύρω του υλικά και σώματα, ακαθόριστα τεταμένος (σαν να επίκειται ενός είδους ηλεκτροπληξία). Βυθισμένος στο ακριβώς ''εκεί'' και στο απολύτως ''τώρα''. Επινοεί σώμα, φωνή, ρυθμό. Κυρίως ρυθμό! Δεξιοτέχνης του ελέγχου του, απόλυτος ρυθμιστής της παραμικρής κίνησης και της ποσότητας της δύναμης, που βάζει σ' αυτήν.
Δεν έχω δει άλλο σώμα, που να ελέγχει έτσι τα Νιούτον που χρησιμοποιεί!
Στιβαρός και στο ήθος του εκτός σκηνής και ως μορφή επί σκηνής. Δεν τον παρασύρει τίποτε, τίποτε δεν τον βγάζει απ' το δρόμο του. Ο Σερβετάλης, κατά πάσα πιθανότητα, έχει καταγωγή απ΄τον πλανήτη Άρη. Εξού και το μικρό του όνομα.
Κάπου λέει ο σοφός Φιοντόρ: «Η πίστη, στην πραγματικότητα, δεν πηγάζει από το θαύμα, αλλά το θαύμα από την πίστη». Ε, αυτό ακριβώς.
Real news 22.3.2015
