Αυτός ο ψηλός κύριος, που στο "Ένας ιππότης για την Βασούλα" μού είχε φανεί (μικρή ήμουν, πολύ) τελείως εξωγήινος (μακριά πόδια, μακριά χέρια), γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1938. Σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης, από το οποίο αποφοίτησε το 1961. "Ο Κουν ήταν πολύ μεγάλος δάσκαλος". Το λέει σε κάθε ευκαιρία, υπογραμμίζοντας την λαμπρή του τύχη. Δεν είναι λίγο πράγμα οι συναντήσεις. Καθόλου λίγο.
Οι πρώτες του εμπειρίες στη σκηνή πάνε ασορτί με τις παραστάσεις "Όρνιθες" και "Αρτούρο Ουί".
"Αμέσως, όταν τέλειωσα τη Σχολή, με πήρε ο Δάσκαλος στους "Όρνιθες" (1961- '62), να κάνω τον Τρίβαλο και διάφορους άλλους, πιο μικρούς, ρόλους. Με τους "Όρνιθες" πήγαμε στο Παρίσι, όπου δώσαμε μια θριαμβευτική παράσταση. Όλοι μιλούσαν με διθυραμβικά σχόλια. Ο Κουν, μετά την παράσταση ("πανωλεθρία" για τους κριτικούς) του 1959, στο Ηρώδειο, ανασυγκροτήθηκε και πήγε στο Παρίσι πιο φρέσκος. Θυμάμαι ακόμη το τεράστιο συναίσθημα χαράς και συγκίνησης που κυρίευσε την ψυχή μου, όταν το κοινό, όρθιο, μας χειροκροτούσε, χωρίς σταματημό. Οι δυσκολίες, εννοείται, ήταν άπειρες, αλλά μιλούσαμε για καθιέρωση πια. Θυμάμαι ότι λεφτά δεν υπήρχαν και ότι κάποια χορεύτρια από τα μπαλέτα της Δώρας Στράτου έδωσε τη λύση με κάτι δολάρια που πρόσφερε και βάλαμε βενζίνη για το ταξίδι της επιστροφής. Και βέβαια, να σας πω ότι αμέσως μετά τον θρίαμβο του Παρισιού, ο ελληνικός Τύπος, που λίγα χρόνια πριν είχε καθυβρίσει τον Κουν και τον Αριστοφάνη του, άρχισε τους ύμνους. Λογικό και επόμενο και ίδιον της ελληνικής νοοτροπίας".
Ο Γ. Μ. είναι παρών. Έντονα παρών. Στην Αθήνα των τόσων παραστάσεων. Είναι παρών στη ζωή.
Και αυτό το τελευταίο είναι που δίνει ρεύμα.
Χρύσα Φ.
