Πάτρα. Μια πόλη, στην οποία έχω δουλέψει άπειρες φορές. Στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. τρεις. Με διευθύντρια τη Μάγια Λυμπεροπούλου, τον Νίκο Αρμάο, τον Θέμη Μουμουλίδη.
Ποτέ, στα τόσα χρόνια που σχετίζομαι με την πόλη, δεν έχω δει τέτοια αναγνώριση των πολιτών προς τον καλλιτεχνικό διευθυντή του θεάτρου τους, όσο σήμερα με τον Θοδωρή Αμπαζή. Πάντα υπήρχαν οπαδοί, υπήρχαν και κατακριτές. Ο άνθρωπος αυτός κατάφερε να ενώσει τους πολίτες μεταξύ τους και να κάνει τόσο τους ντόπιους, όσο και τους ερχόμενους από την Αθήνα καλλιτέχνες να φιλιώσουν και να εργάζονται αρμονικά και μάλιστα, απ' ό,τι μπορούμε να συνάγουμε από τη ροή των χρημάτων προς τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. και το πλήθος των συμμετεχόντων καλλιτεχνών στην Πάτρα, μάλλον, με ελάχιστα χρήματα.
Και αίφνης, είναι αυτός ο καλλιτεχνικός διευθυντής που πρέπει πρώτος να αποχωρήσει -πριν γίνει απολογισμός-.Γιατί; Τι δεν έκανε; Μήπως δεν έκανε σχολή; Μήπως δεν συνέδεσε το θέατρο με το Πανεπιστήμιο; Μήπως δεν έφερε σε επαφή το θέατρο με άλλες πόλεις της Ευρώπης; Μήπως δεν έβαλε να παίξουν και από την πόλη άνθρωποι; Μήπως δεν έπαιξε και έργα Πατρινών συγγραφέων; Μήπως δεν έκανε καλές παραστάσεις; Μήπως καταχράστηκε λεφτά; Δεν υπάρχει απάντηση!
Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε πως γι' αυτό στην βραδιά της ποίησης, μέσα στο Απόλλων "έπεσε" το θέατρο από τα χειροκροτήματα, όταν ευχαρίστησαν για την βραδιά τον καλλιτεχνικό διευθυντή! Πληροφορήθηκα ότι ο κόσμος χειροκροτούσε 5 λεπτά, συνέχεια! Και πιστέψτε με, έχω καλές πληροφορίες από Πάτρα. Ήταν, λέει, και ο δήμαρχος μέσα στην αίθουσα. Ελπίζουμε να εισέπραξε το μήνυμα και να σκεφθεί ξανά το μέλλον ενός τόσο όμορφου θεάτρου μέσα στην πόλη, με τον πιο κόκκινο ήλιο την ώρα της δύσης, που έχω δει στη ζωή μου!
Η τέχνη είναι σπουδαίο πράγμα να ενώνει τους ανθρώπους! Κι όταν αυτό το πετυχαίνει, πρέπει να την ποτίζουμε ν' ανθίσει κι όχι να την ξεριζώνουμε και να της κόβουμε τα κλαριά.
Μ. Π.
