Η Κάτια Δανδουλάκη τελείωσε τη Σχολή Θεάτρου του Κάρολου Κουν και το London School of Dramatic Art. Πριν μιλήσω μαζί της, διάβασα κάπου ότι η πρώτη φορά που βρέθηκε στη σκηνή ήταν το 1969, στην παράσταση "Η κυρία δε με μέλλει", με τον θίασο Καρέζη-Καζάκου.
Της το λέω. Χαμογελάει.
"Ναι, όντως, αλλά η πρώτη μου σκηνική εμπειρία, κανονική (στο "Η κυρία δε με μέλλει" η παρουσία μου ήταν περισσότερο αισθητική) ήταν στις "Μικρές αλεπούδες" της Lillian Hellman, με την κυρία Κατερίνα και την Έλλη Λαμπέτη. Το 1971, στο θέατρο Γκλόρια. Υποδυόμουν την Αλεξάνδρα, την κόρη της Κατερίνας και ανηψιά της Λαμπέτη. Θυμάμαι ακόμη τη μεγάλη έκπληξη και το δέος που ένιωσα, όταν βρέθηκα δίπλα σ' αυτές τις δύο γυναίκες, τις οποίες λάτρευα σαν θεούς. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Αυτό που συνειδητοποίησα αμέσως και τώρα, αν με ρωτήσεις αυτό θα σου πω, ήταν ότι το τρίτο μου μεγάλο σχολείο ήταν η Κατερίνα και η Λαμπέτη (τα δύο πρώτα είναι η σχολή του Κουν και η σχολή στο Λονδίνο, που πήγα μετά τον Κουν). Η Λαμπέτη και η Κατερίνα με στιγμάτισαν. Μου σφράγισαν όλη την μετέπειτα πορεία μου".
Τις "Μικρές αλεπούδες" τις είχε δει ο κύριος Γ. Θυμάται έναν μίσχο (Λαμπέτη) και ένα πανύψηλο, κρυστάλλινο κορίτσι (Κάτια Δανδουλάκη).
Χρύσα Φ.
