Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή σου, μ' έναν κινηματογραφικό τρόπο και λίγο μετά, συμβαίνει να συμμετέχετε μαγικά, σε ίδιο σενάριο.
Πριν χρόνια στη Βουκουρεστίου, μεσάνυχτα. Συζητάμε με τον Σταμάτη Φασουλή. Εμφανίζεται ξαφνικά ο Κώστας Σπυρόπουλος μ' ένα νεραιδάκι. Το νεραιδάκι, μασουλάει ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης και κρατάει μια νάυλον σακούλα με 5-6 ακόμη. Μιλάει στον πληθυντικό, είναι ντροπαλή, δείχνει να χαίρεται που μας βλέπει, παρακολουθεί μ ενδιαφέρον την κουβέντα, αλλά και δε σταματάει να παλεύει, παιδικά, με τις μπουκίτσες .
Της λέω πως θέλω πολύ, να δω τον "Τζόρνταν" της και πως έχω ακούσει πολύ καλά σχόλια για την παράσταση. Μου γελάει και μου δίνει ένα κουλούρι, κοντοστέκεται, το ξανασκέφτεται και βγάζει κι ένα δεύτερο "είναι ζεστά " λέει.
"Τι πλάσμα!" λέω μετά στον Σταμάτη. "Ναι", μου λέει "και πολύ ταλαντούχο!".
Την ξαναείδα δυο τρεις φορές σε βραδινές εξόδους, μετά την είδα και την ξαναείδα και την ξαναείδα στο θέατρο και πάντα ερωτευόμουν την ευφυία της στη σκηνή. Πριν λίγο καιρό, ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε. Στην πορεία, αρχίσαμε να κάνουμε όνειρα. Νομίζω την αγαπάω κανονικά.
Κι απόψε, πάλι μαζί, πάλι ο "Τζόρνταν", πάλι το πέρασμα από τη χώρα του Κουκουρούκου, στον τόπο των Πληγών. Πάλι η Μαρίνα, πιο Σίρλει απ' την Σίρλει. Παίζει και σου κόβεται η ανάσα, κρεμιέσαι από το βλέμμα και το πάθος της. Μάγισσα! Σ' έχει με τη μία του χεριού της, ξέρει πού πονάς και μαχαιρώνει σωστά. Το απόλυτο σκηνικό πλάσμα.
Κάποτε μετά από χρόνια, αν συνεχίσει αυτό το βιολί, θα μπει στην πινακοθήκη των ιερών τεράτων του ελληνικού θεάτρου.
Δυο παραστάσεις απέμειναν στο Άνεσις. Το επόμενο Δευτερότριτο.
Μην πείτε πως δεν σας προειδοποίησα.
