Ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου, βρέθηκα στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, να παρακολουθώ το "Ξαφνικά, πέρσι το καλοκαίρι" του Τ. Ουίλλιαμς.
Για το έργο και την παράσταση θα γράψω μέσα στο Σαββατοκύριακο που ακολουθεί. Αυτή τη στιγμή θέλω να μιλήσω, με λίγα λόγια που θα πλησιάζουν περισσότερο στην ουσία, για την Λουκία Μιχαλοπούλου.
Μα τι Κάθριν ήταν αυτή. Τι σπαρακτικά ξεσπάσματα, αληθινά και μέσα από το πετσί και τα κόκαλά της. Μέσα σε μια απλότητα κατακτημένη και με αρτιότητα στην τεχνική και την επικοινωνία, την αντίληψη και τη φαντασία, αυτό το κορίτσι κατέθεσε μια ολοκληρωμένη ιδιοσυγκρασία, μια άλλη ιδιοσυγκρασία που όσα χιλιόμετρα και να απέχει από τον πραγματικό της εαυτό, ήρθε τόσο κοντά της. Όσο κοντά ήρθε και η Νέα Ορλεάνη στην βροχερή Αθήνα, που σήμερα γιόρτασε το θέατρο με τη σιωπή που του ταιριάζει.
Χ. Φ.
