Δίνω όλα μου τα λεφτά για να ακούω ιστορίες. Ειδικά αν οι ιστορίες ανήκουν σε ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω, όπως είναι ο Χρήστος Σιμαρδάνης που έχει και υπέροχη φωνή και όταν διηγείται, λες -από μέσα σου- "αχ, ας αργήσει να μπει η τελεία..".
Πρώτη δημοτικού, με μεγάλη επιτυχία, έπαιξα τον Γενάρη, τον μήνα.
Κρατούσα και βαμβάκι στα χέρια για χιόνια, πού τέτοια εφέ σήμερα..! Αργότερα, σε άλλο δημοτικό σχολείο, για να μην έχουν σύγκριση, υποδύθηκα τον Ματρόζο, κάποιον ήρωα της Επανάστασης...του '21, όχι αυτής που ακόμα δεν έχει γίνει.
Αλλά τα παράξενα και όμορφα αυτής της δουλειάς είναι τα εξής: Σχεδόν 50 χρόνια μετά την πρώτη μου εμφάνιση, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, πέρσι, στο Νέο Υπερώον, εδώ στο Κρατικό, στη Θεσσαλονίκη, στο "Τίμημα" του Άρθουρ Μίλλερ, με την βοήθεια της Άσπας Καλλιάνη και φέτος στον "Γλάρο" του Τσέχωφ, με την βοήθεια του Γιάννη Βούρου, και όχι επειδή είμαι εδώ ακόμα, ούτε επειδή είναι τα τελευταία και πιο πρόσφατα, νιώθω σαν να' ναι η πρώτη φορά που δικαιούμαι το σανίδι που πατώ, με όση ευτυχία και ευγνωμοσύνη, μπορείτε να διακρίνετε στα λόγια μου.
Έτσι είναι.
* Ο Χρήστος Σιμαρδάνης είναι ο Πιοτρ Νικολάγιεβιτς Σόριν, στον "Γλάρο" του Τσέχωφ, που παρουσιάζεται αυτόν τον καιρό στο Κ.Θ.Β.Ε. σε σκηνοθεσία Γιάννη Βούρου.
Χρύσα Φ.
