Ντομένικο Σοριάνο. Της "Φιλουμένα". Τον συνάντησα στην Νάπολι. Τον ήξερα από τον Χρήστο Τσαγανέα, τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τον Τίτο Βανδή. "Τέρατα" θεόρατα, άλλων εποχών. Αυτός εδώ, έχει κάνει updated. Ενα κουφάρι γόη, άδειο από αισθήματα, χειριστικό μα όμορφο. Αν τυχόν σου χαμογελάσει, πέφτεις και σκορπάς. Αν αφεθείς, αβάντι μαέστρο, επιστροφή δεν έχει.
Το νου σου στον Σοριάνο του Αλκι Κούρκουλου. Τα 'χει προβάρει όλα καλά και συνεχίζει την εξάσκηση, γιατί χωρίς ντόλτσε βίτα και μπονβιβερισμούς, δεν υπάρχει απτή απόδειξη της γοητείας του. Μόνη του ευαισθησία, τα παπούτσια του. Τα θέλει φροντισμένα και μοδάτα.
Όπως και νάχει, είναι ο άντρας, λένε οι παθούσες, που σε κάνει να νιώθεις μοναδική. Αυτή είναι η μαγκιά του μεγαλείου του. Συνεπέστατος στο να παρατά ό,τι κατακτά.
Γνήσιος λατίνος μαφιόζος του έρωτα, ταπεινώνει, εξαπατά, προδίδει -ως φύσει και θέσει αχαΐρευτος αφέντης- και τα πάει καλά. Ως εξοργισμένος εαυτούλης, άγαρμπος στο αίσθημα και σατράπης, τα πάει καλύτερα. Όταν χάνει την πρωτοκαθεδρία του υποκριτή κι αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να υπάρξει κορόιδο, όταν του παίρνουν τον αέρα, η ερμηνεία του παίρνει κι αυτή αέρα, τσιτώνει, το σώμα αποκτά εντάσεις μανιασμένου αλόγου και η φωνή, φλόγες. Αυτός είναι ο αληθινός "Ντουμί" του λιμανιού, που δίνει σωστά φιλιά, μόνο όταν του αντιστέκονται, αυτός κι ο Άλκις που στο επώνυμο λέγεται Κούρκουλος.
Στη "Φιλουμένα" του ντε Φιλίπο, σε διασκευή Ελένης Ράντου και σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, θα επανέλθω, με δύο ακόμη αφορμές: Το σκηνικό ανάστημα της Βίλμας Τσακίρη, αλλά και την "καπατσοσύνη" της Ελένης, που τη μοιράστηκε συγκλονιστικά μ' αυτήν της Μαρτουράνο...
Real news 29.3.2015
