Η Ελίζα Αλεξανδροπούλου πιστεύει ότι ο σχεδιασμός φωτισμών για το θέατρο είναι το ωραιότερο επάγγελμα στον κόσμο κι αυτό το κατάλαβε παραδόξως μια μέρα όπου όλα τα φώτα ήταν σβηστά. Αυτήν την περίοδο, και για λίγες ακόμα παραστάσεις, μπορείτε να δείτε φωτισμούς της στον "Πλατόνοφ", σε σκηνοθεσία Ε. Φεζολλάρι, στον πολυχώρο Cartel. Ακολουθεί ο "Ταρτούφος", σε σκηνοθεσία Κ. Μάρκελλου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, το" No no no eci n’ est pas Moliere" των Μ. Αποστολακέα και Α. Στεφανοπούλου στο beton7, η "Ερωφίλη" σε σκηνοθεσία Μ. Μουμούρη στα Σφαγεία της Πειραιώς, το "Relic/Απολίθωμα" του Ευριπίδη Λασκαρίδη (που έχει ήδη ξεκινήσει την περιοδεία του στην Ευρώπη) στο Χώρο Ε της Πειραιώς 260, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Με μεγάλη ανυπομονησία αναμένει τη συνεργασία της με τη σκηνοθέτη Κίρκη Καραλή στο ανέβασμα της παράστασης "Γαβριέλλα Ουσάκοβα", που πραγματεύεται τη ζωή της διασημότερης εταίρας της Αθήνας.
Το πρώτο κλικ που έπαθα με το θεατρικό φωτισμό, ήταν όταν βρέθηκα ένα ήσυχο πρωινό -κάνοντας μία πρόβα χορού τότε- σε μία μεγάλη σκηνή και κοίταξα προς τα πάνω. Όσο κι αν ακουστεί παράξενο, τα φώτα ήταν σβηστά. Ένιωσα σαν να βρέθηκα στην τέλεια παύση, σε έναν ενδιάμεσο χωροχρόνο. Είχε προηγηθεί μία (ταραχώδης, είμαι βέβαιη) διαδικασία πολύ πριν από εμένα, στην ίδια αυτή σκηνή: σκάλες πηγαινοερχόντουσαν, σταγκόνια ανεβοκατέβαιναν, τεχνικοί, σκοτάδι, φις, γαλλικά κλειδιά, κανάλια, ζελατίνες, φως.. Και προφανώς μία διαδικασία θα έποταν, αφού η παράσταση ακολουθούσε το ίδιο βράδυ.
Την επιθυμία που εκείνη τη στιγμή με κατέκλυσε να μάθω όλη την τέχνη του φωτιστικού backstage και να συνειδητοποιήσω ότι με αυτό θέλω να ασχοληθώ στη ζωή μου, την ικανοποίησε το μάθημα της Ελευθερίας Ντεκώ στο Τμήμα Θεάτρου του Α.Π.Θ. από όπου και αποφοίτησα, και η μετέπειτα τριετής συνεργασία μας στα πρώτα μου βήματα.
Μου αρέσει το θέατρο. Όχι τόσο ως ψυχαγωγία, αλλά ως καθημερινότητα, ως χώρος εργασίας. Μου αρέσει να είμαι μέλος της δημιουργικής ομάδας που φτιάχνει μια «ιστορία». Μου αρέσει αυτή η ορμή της αρχής μιας θεατρικής δουλειάς, ο σχεδόν παιδικός ενθουσιασμός. Απολαμβάνω τη διαδικασία του σχεδιασμού φωτισμού. Τη συνεργασία με το όραμα του σκηνοθέτη, με το σκηνικό του σκηνογράφου, με τους τεχνικούς ηλεκτρολόγους, με τους ηθοποιούς.
Συνήθως ο φωτιστής, καλούμενος να αναδείξει την παράσταση και σε μεγάλο βαθμό να καθορίσει το αισθητικό της αποτέλεσμα, βάζει αυτήν την τελική πινελιά που κάνει το έργο ετοιμοπαράδοτο στα θεατρόφιλα μάτια. Αυτή η τελική πινελιά είναι που με ιντριγκάρει. Που περιλαμβάνει την επιλογή της διάταξης και σύνθεσης των προβολέων, τις σωστές εντάσεις του φωτός για την κάθε σκηνή, τον προκαθορισμό του χρόνου εναλλαγής και διάρκειας των εικόνων.
Γιατί κατά τη γνώμη μου, το πιο σημαντικό πράγμα στο θέατρο (και στη ζωή), μετά το καλογραμμένο σενάριο, είναι ο ρυθμός. Κι αν αφιερώσετε μία μέρα κοιτάζοντας τα παιχνίδια που παίζει το φυσικό φως γύρω μας, θα καταλάβετε γιατί η αναπαράστασή του στη σκηνή κάνει το σχεδιαστή φωτισμού το πιο όμορφο επάγγελμα στον κόσμο.
www.elizaalexandropoulou.com, www.beforelight.gr
Πέμπτη 2 Απριλίου 2015
Α.Κ.
