"ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ", ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ, ΑΘΗΝΑ
30 Μαρτίου
Ένα συναίσθημα κυριεύει την σκέψη μου. Θα πάω να δω τους φίλους μου, τους μοναδικούς που μπορώ να αποκαλώ έτσι και να είναι τόσο αμοιβαίο...
Μπαίνω στο ξενοδοχείο, επανέρχομαι. "Τι κάνω εδώ; Γιατί ήρθα; Κρίστη, συγκεντρώσου.Έχεις σπασμένο πόδι, οι απαιτήσεις του ρόλου σου, τεράστιες. Άσε τώρα την προσωπική σου ευχαρίστηση και ξεκουράσου, έχεις δύσκολη εβδομάδα..."
Πρώτη φορά βρίσκομαι στην Αθήνα και ζορίζομαι τόσο. Νιώθω εγκλωβισμένη, καταπονημένη και δεν είμαι έτοιμη, σίγουρα όχι, για παράσταση!
31 Μαρτίου
Έτοιμη για πέρασμα!!! Είμαι όντως έτοιμη; Ο ρόλος μου θα αλλάξει λόγω του τραυματισμού στο πόδι. Είμαι σίγουρη ότι μπορώ να τα καταφέρω; Μέσα μου μια ζυγαριά ευθύνης, ευθύνη για κανέναν άλλο παρά μόνο για την Ελένη, τη μάνα του Κώστα Ταχτσή, το ρόλο που θα παίξω! Πόλεμος σκέψεων…
Από σχεδόν όλους τους συντελεστές του έργου ακούω «Θα τα καταφέρεις; Μήπως να μην το ρισκάρεις; Είναι δύσκολο εγχείρημα…»
ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ!
1 Απριλίου
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Χωρίς Λόγια. Εντυπωσιακό. ΑΓΩΝΙΑ. Βαθιές ανάσες. Ζέσταμα, κόκκινο φουστάνι, Βάγκ μαλλιά, κόκκινα νύχια, νάρθηκας και, αναγκαστικά, χαμηλό παπούτσι. Ήδη, η Ελένη μου έχει άλλο περπάτημα…
Τα συναισθήματα πιο δυνατά, το πείσμα να τα καταφέρω να κάνω παράσταση ακόμη και με αυτές τις συνθήκες ξεπερνάει όλους τους φόβους και τις αλλαγές. Πάω να μιλήσω, ένα γρέζι στη φωνή μου, αναγκαστικά γίνεται πιο βαρύς ο ήχος, μπήκε η Ελένη μέσα μου και δεν βγαίνει…
Χτυπάει τρίτο κουδούνι.
Η αγωνία κορυφώνεται. Ο σκηνοθέτης μας Τ. Τζαμαριάς είναι εκεί μαζί μας, ο βοηθός σκηνοθέτης Μάκης Μεζόπουλος πίσω από τη σκηνή, τα έχει όλα έτοιμα, Εδουάρδος Γεωργίου, Σάββας Κυριακίδης, συντελεστές, τεχνικοί, όλοι εκεί...
Μια απίστευτη ενέργεια στα παρασκήνια. Αγάπη!
Όλα βαίνουν καλώς. Το κοινό θερμό, λες και δεν έχουμε πρεμιέρα!
Τελευταίες ατάκες του έργου: "Κοιτάζω τα φύλλα της λεύκας, τι περίεργα που είναι! Σαν ύφασμα ντουμπλ φας. Βρωμόδεντρα!" Η συχωρεμένη είχε δίκιο και σ’ αυτό:" Πεθαίνουν και ξαναγεννιούνται, πεθαίνουν και ξαναγεννιούνται!"
Μόνο εμείς όταν πεθάνουμε, πεθαίνουμε για πάντα.
Υπόκλιση. Όλοι οι θεατές εκεί, ούτε μια θέση κενή, όπου κοιτάς. Κόσμος, από κάτω μέχρι πάνω, τέσσερις όροφοι, θεωρεία…
Χειροκρότημα. Όλοι οι θεατές όρθιοι. "Μπράβο, μπράβο!" φωνάζουν. Εμπειρία ζωής, συγκίνηση.
Θα καταφέρω να το ξαναζήσω άραγε αυτό;
Τρίτη 14 Απριλίου 2015
