Ο Σταμάτης Φασουλής ξέρει να λέει πολύ ωραία κάθε ιστορία, εντός και εκτός σκηνής. Ίσως γιατί όσα συμβαίνουν έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να καταγράφονται μέσα του, όπως εκείνη η πρώτη του φορά στην Επίδαυρο, που το θέατρο τον εκδικήθηκε για τη νεανική του «αφέλεια», για να τον ανταμείψει μετά για τη βαθιά αφοσίωση κι αγάπη που πάντα του δείχνει.
Τέλειωνα τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Μετά από τις εξετάσεις του τρίτου έτους, τις διπλωματικές, θα κατεβαίναμε στην Επίδαυρο με την «Άλκηστη» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Τ. Μουζενίδη με την Ελένη Χατζηαργύρη και τον Στέλιο Βόκοβιτς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Εγώ έκανα ένα μικρό ρόλο, όπου εκτός από ένα μικρό μονόλογο που θα έλεγα, έπρεπε να μπαίνω σε διάφορα σημεία των χορικών. Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, απαιτούσε μουσικές γνώσεις. Εγώ νόμιζα ότι θα πάω στην Επίδαυρο και θα σαρώσω, τότε δεν καταλαβαίναμε...
Με το που πάτησα το πόδι μου στην Επίδαυρο, στην πρώτη πρόβα άχνα δεν έβγαλα, μου είχε κοπεί η μιλιά. Το θέατρο με εκδικήθηκε… Σιγά σιγά βέβαια προσαρμόστηκα και όλα πήγαν καλά τελικά στην παράσταση. Εκείνες όμως τις μέρες των προβών τις θυμάμαι πάντα με αγάπη, είναι πρώτες στη μνήμη, αλλά και στην καρδιά μου. Είχα άγχος τότε που η πρώτη μου φορά στο θέατρο ήταν με ένα ρόλο στην Επίδαυρο, αλλά τότε δε δίναμε και πολύ σημασία σε αυτά. Νομίζαμε ότι όλα μας τα οφείλει το θέατρο, αλλά το θέατρο δεν οφείλει τίποτα σε κανέναν, εμείς του οφείλουμε τα πάντα…
Τρίτη 21 Απριλίου 2015
Α.Κ.
