Ο Νίκος Καραγέωργος σκηνοθετεί το Vincent River στο Θέατρο Αθηνών, το ανατρεπτικό έργο του Philip Ridley, με πρωταγωνιστές την Πέγκυ Σταθακοπούλου και τον Αργύρη Αγγέλου. Μια μάνα κι ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του μοναχογιού της. Αυτός θέλει να εξιλεωθεί. Αυτή να μάθει. Μια αναμέτρηση για την αλήθεια...
Ο Νίκος Καραγέωργος αναφέρει: "Το Vincent River ειναι ενα έργο βαθιά ανθρώπινο. Θα μου πείτε: υπάρχουν έργα που δεν είναι ανθρώπινα; Μάλλον όχι. Αλλά το συγκεκριμένο έχει ένα μεγάλο χάρισμα: ανοίγει πόρτες και κρυφά παραθυράκια στις ψυχές όσων γίνονται κοινωνοί του. Στις αρχές των προβών και στις πρώτες συναντήσεις με τους συντελεστές, τους έκανα την ίδια ερώτηση. Τι ήταν αυτό που τους κέντριζε περισσότερο στο έργο. Οι απαντήσεις πολυποίκιλες, αλλά η αλήθεια πισω από αυτές μόνο μία. Μιλούσε στην ψυχή τους. Αυτή την αλήθεια, ελπίζω, να τη μοιραστούμε και μ' άλλους απ' τις 24 του Απρίλη που ξεκινούν οι παραστάσεις".
Για τον Αργύρη Αγγέλου, που κάνει και την παραγωγή, αυτό το έργο ήταν μέγαλο όνειρο εδώ και χρόνια. Κι επιτέλους ήρθε η ώρα να το πραγματοποιήσει.
"Η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με αυτό το έργο ήταν το 2002, όταν η κολλητή μου Ολυμπία (Σκορδίλη) μου το έδωσε να το διαβάσω. Το είχε ήδη μεταφράσει για μια εργασία της στο πανεπιστήμιο. Εννοείται ότι συγκλονίστηκα και θέλησα οπωσδήποτε να το παίξω... Πρώτη μου σκέψη ήταν να το πάω στον Νίκο (Καραγέωργο) -καθηγητής μου στη σχολή- ο οποίος με συμβούλεψε τότε να μην το κάνω.. πως δεν ήμουν έτοιμος ακόμα... Με πολλά νεύρα έκανα πίσω και όλα αυτά τα χρόνια αναρωτιόμουν πότε θα ερχόταν αυτή η ώρα. Το περασμένο καλοκαίρι πήρα την απόφαση να το ξανατολμήσω. "Πήγα 37 χρόνων", σκεφτόμουν, "ο ήρωας είναι ένα νέο αγόρι, αν δεν το παίξω και τώρα, πότε;" Παίρνω την Πέγκυ (Σταθακοπούλου) τηλέφωνο χωρίς να την ξέρω! Ονειρευόμουν να το κάνω μαζί της... Για κάποιο λόγο μου είπε "ναι" χωρίς δεύτερη σκέψη. Της είπα οτι θα κάνω εγώ και την παραγωγή... Για κάποιο λόγο με εμπιστεύτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη... Πήρα ξανά τον Νίκο και του το ξαναείπα και είπε και εκείνος "ναι" χωρίς δεύτερη σκέψη... Ήρθε η ώρα λοιπόν!"
Η ηθοποιός και μεταφράστρια Ολυμπία Σκορδίλη που μοιράστηκε την περιπέτεια του έργου και της παράστασης με τον Αργύρη από τότε που το πρωτοδιάβασαν, νιώθει πραγματικά ότι η επιμονή τους τους δικαίωσε.
"Είναι η πρώτη μου μετάφραση που παίρνει σάρκα και οστά και πολλά είναι αυτά που νιώθω λίγο πριν από την πρεμιέρα. Κυρίως όμως αισθάνομαι χαρά κι ευγνωμοσύνη: για τον Αργύρη που πραγματοποιεί το πρώτο μας όνειρο με πείσμα, πάθος και σκληρή δουλειά. Για τον Νίκο που λειτούργησε καταλυτικά και με το βαμβάκι και το νυστέρι δημιούργησε μια παράσταση ευαίσθητη και ειλικρινή. Για την Πέγκυ που αφουγκράστηκε την Ανίτα (ηρωίδα του έργου), την αγάπησε και την "κατάλαβε", χαρίζοντάς της χιλιάδες αποχρώσεις. Όλοι οι συντελεστές χάρισαν στην παράσταση τον καλύτερο εαυτό τους. Το Vincent River μάς ένωσε γιατί είναι μια κραυγή για τη μοναξιά, την απόγνωση, την αγάπη, τον πόνο, το φόβο, τη διαφορετικότητα, την απώλεια, την απελπισία, το πάθος, την αφοσίωση.... Κι ο καθένας μας υπήρξε πομπός ή δέκτης μιας τέτοιας κραυγής..."
Ενώ η Πέγκυ Σταθακοπούλου που ερμηνεύει την τραγική μητέρα που θέλει να βρει ποιος σκότωσε το παιδί εξομολογείται: "Ένα έργο κι ύστερα μιά παράσταση. Μια περιπέτεια που ξεκίνησε στο τέλος του καλοκαιριού, μα τύλιξε γερά και τρυφερά η αγάπη του Αργύρη. 'Ενα ταξίδι που ξετυλίχθηκε μπροστά στα πιο παθιασμένα, άγρυπνα μάτια του κόσμου. Στου Νίκου τ΄αγαπημένα !Τα άφησα όλα πίσω μου και βάδισα μαζί τους. Η Αννίτα σκύβει τα βράδια στο προσκέφαλό μου και ψιθυρίζει: " Έβρισκα πάντα λίγο σκάρτο χρόνο για τα τρύπια μου όνειρα. Η δική μου μητέρα δε με δρόσισε ποτέ σαν βροχή.Ούτε ζέστανε με το χαμόγελό της τις σκοτεινές μου γωνιές. Έμαθα νωρίς πως δεν υπάρχει σύντομος δρόμος για κανένα μέρος, που ν' αξίζει να πάει κανείς. Ίσως γι' αυτό, όταν νανούριζα το γιο μου, του ψιθύριζα " Θα είμαι πάντοτε δίπλα σου". 'Ομως το δικό μου τ' αγόρι δεν περπάτησε στενό δρόμο κανένα. Πήγε προς τα εκεί που δεν υπήρχε μονοπάτι κι άφησε μόνο ένα ίχνος ".
Το Vincent River ανέβηκε πρώτη φορά στο Hampstead Theatre στο Λονδίνο το 2000. Έκτοτε έχει παίξει σε διάφορες σκηνές On kai Off- Broadway σε Ευρώπη και Αυστραλία, συγκινώντας πάντοτε κοινό και κριτικούς, για την ευαισθησία και την πολιτική του θέση, που μας κάνει να αναρωτηθούμε για ποια θέση πρέπει να πάρουμε εμείς.
Τρίτη 21 Απριλίου 2015
Α.Κ.
