«…Η πόλη κάνει χρέη. Με τα χρέη αυξάνεται η ευμάρεια. Και μαζί με την ευμάρεια και η ανάγκη να με σκοτώσουν»
Ένα εφιαλτικό σκηνικό στημένο με όρους μαύρης κωμωδίας από τον Φρίντριχ Ντιρενματ, που για άλλη μια φορά μας βεβαιώνει ότι η τέχνη έχει την διορατικότητα να «διαβάζει» την πραγματικότητα γρηγορότερα από την ιστορία.
Η Κλαιρ Ζαχανασσιάν (Μιρκα Παπακωνσταντίνου), η πλουσιότερη γυναίκα του κόσμου , καταφθάνει στην κωμόπολη Γκίλλεν, από όπου πριν από 45 χρόνια είχε εκδιωχτεί ενώ ήταν ετοιμόγεννη. Η περιοχή είναι πλέον κατεστραμμένη μετά από δικό της οργανωμένο σχέδιο, μια που έχει αγοράσει τα πάντα, λατομεία, εργοστάσια, ακόμη και τους δρόμους και τα άφησε να ρημάζουν και τώρα προσφέροντας στην οικονομικά κατεστραμμένη περιοχή ένα δισεκατομμύριο, ζητά να αγοράσει τη δικαιοσύνη για να μπορέσει να σκοτώσει τον άνθρωπο που την είχε τότε πληγώσει. Ο πατέρας του παιδιού της, ο μαυροπανθηρας των νεανικών της χρόνων (Δημήτρης Πιατάς) είναι πια ένας θλιβερός, γερασμένος μπακάλης που με το θάνατο του, πληρώνει την Νέμεσι που τον είχε ξεχάσει για τόσα χρόνια και άθελα του εξαγοράζει την επιβίωση ολόκληρης της πόλης.
«Ανήκουμε στην Ευρώπη, δεν έχουμε γίνει βάρβαροι» αναφωνεί η δήμαρχος ( Αιμιλία Υψηλάντη) προτάσσοντας τα ιδεώδη του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης. Άλλα μετά από μια ασθενική αντίσταση μπροστά στα μάτια μας βλέπουμε να συντελείται η διαφθορά της εξουσίας. Μα το τραγικότερο είναι η διάβρωση που παρατηρούμε στις ατομικές συνειδήσεις των πολιτών. Αθόρυβα ένας-ένας υποκύπτουν , όχι από κακία, όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας αλλά από απερισκεψία, από ελαφρότητα. Δεν ξεφεύγει από την δύνη ούτε καν η ίδια του η γυναίκα (Τζούλη Σούμα) και τα παιδιά του. Ακόμα και αυτοί οι πολίτες που επιδεικνύουν την μεγαλύτερη αντίσταση στα κελεύσματα των καιρών, όπως η δασκάλα ( Υβόννη Μαλτέζου), τελικά ενδίδουν. Με σπαρακτική ειλικρίνεια παραδέχεται «…Η πίστη μου στον ανθρωπισμό είναι ανίσχυρη». Οι αντιστοιχήσεις με την Ελλάδα των τελευταίων 35 ετών είναι αναπότρεπτες και ανατριχιαστικές, αν και ο Ντίρενματ έγραψε το έργο τη δεκαετία του ’50 με φόντο την μεταπολεμική Ευρώπη που προσπαθούσε να βρει και πάλι τον βηματισμό της και να ξεχάσει τη φρίκη του πρόσφατου πολέμου ανακαλύπτοντας τις χαρές του καταναλωτισμού.
Ο Αλέξανδρος Κοέν είναι ένας νέος σκηνοθέτης που τα τελευταία χρόνια αναμετριέται με σπουδαία έργα από το παγκόσμιο θέατρο. Εδώ υπογράφει την σκηνοθεσία της παράστασης αλλά και την μετάφραση, η οποία με την αρτιότητα της οδηγεί την παράσταση σε ένα επιφανειακά ανάλαφρο αποτέλεσμα που όμως σιγά σιγά γίνεται ασφυκτικό και οδηγεί στο αναπόδραστο. Πάντρεψε με αρκετή επιτυχία ένα σύνολο έμπειρων ηθοποιών, αλλά και ηθοποιών της πολύ νεώτερης γενιάς. Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, έχοντας στις αποσκευές της ένα γόνιμο παρελθόν στην κωμωδία, παραμερίζει τις ευκολίες της και φτιάχνει ένα ρόλο σχεδόν δωρικό, αποφασισμένο να φτάσει ως το τέρμα χωρίς πισωγυρίσματα. Ο «μαυροπάνθηρας» Δημήτρης Πιατας ξεκινά χτίζοντας ένα αβίαστα κωμικό περίγραμμα για να καταλήξει ο τραγικός εξιλαστήριος αμνός.
Η μουσική επένδυση της παράστασης από τον Δημήτρη Μαραμή αλλά και το εικαστικό μέρος της που ανέλαβαν στα σκηνικά η Χριστίνα Κωστέα και στα κοστούμια οι Celebrity Skin ήταν υποδειγματικά. Οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη εντυπωσιακοί συμβάλουν στη δημιουργία της ασφυκτικής ατμόσφαιρας που εξελίσσεται. Τους θαύμασα μια και τα φώτα έχουν γίνει ομολογώ το τελευταίο θεατρικό μου πάθος.
