Η Άννα Μανιάνι, από τους μύθους του 20ού αιώνα, το «στοιχειό της Φύσης», η «λύκαινα», όπως την αποκαλούσαν, ήταν και είναι η μεγάλη μου αδυναμία.
Ο Τ. Ουίλιαμς, με τη φιγούρα της στο μυαλό του, έγραψε το «Τριαντάφυλλο στο Στήθος».
Ο Ρ. Ροσελίνι δήλωνε γι' αυτήν: «Γεννήθηκε μεταφέροντας το συκώτι της στα δόντια».
Η Μανιάνι, λοιπόν, που είναι η ίδια η Νάπολη, υπήρξε ο οδηγός μιας άλλης αγαπημένης θεατρίνας, της Ελένης Ράντου, για τη Φιλουμένα της.
Κάποια συγγένεια συνδέει -σίγουρα- αυτές τις δύο. Έχουν κάνει τα πάντα για να εισπράξουν αγάπη, καπνίζουν πολύ (ασφαλώς και χρησιμοποιώ ενεστώτα για την Μανιάνι), μεγάλωσαν σε λαϊκές συνοικίες, είναι θερμές και πανέξυπνες, σε κοιτούν πάντα κατάματα, επιστρατεύουν την ανδρική τους πλευρά για να επιβιώνουν και βλέπουν με την ίδια ματιά, το δίκιο και το άδικο στον ευρωπαϊκό Νότο.
Ανάμεσά τους, η Φιλουμένα. Αίμα τους, αδελφή τους. Είδα και τις τρεις, πάλι, στη σκηνή του Εθνικού. Τις δυο να παίζουν κι την Άννα να ευλογεί. Σύστησε στην Ελένη, την κωλοπετσωμένη Ναπολιτάνα, που η φτώχεια, η αγνωμοσύνη, ο πόλεμος κι η αδικία, την έκαναν πολυμήχανη.
Τρία πλάσματα συναρπαστικά, με ζωές- αγώνες δρόμου. Γυναίκες-καταιγίδες. Θηλυκές ψυχές-ανοχύρωτες πόλεις, αλλά και ηφαίστεια πάθους, με πείσμα μεγατόνων.
Η Ελένη (όπως και η Άννα κι η Φιλουμένα), ό,τι πέτυχε στην πορεία της, το πέτυχε μόνη της, με σκληρό κι επίμονο αγώνα.
Αν ήταν άντρας, θα ήταν ο Σπάρτακος. Τέλος.
Real news 3.5.2015
