Κάποιος φεύγει και κάποιος άλλος έρχεται... Συνήθως έτσι συμβαίνει σε αυτή τη ζωή. Αυτό συνέβη και στον Νίκο Γεωργάκη, όταν δευτεροετής μαθητής στο Θέατρο Τέχνης- Κάρολος Κουν κλήθηκε να κάνει μια αντικατάσταση. Και κάπως έτσι μετράει είκοσι τρία χρόνια στο θέατρο...
Ήμουν ακόμα στο δεύτερο έτος της σχολής του Θεάτρου Τέχνης, νομίζω τη χρονιά 1991-2. Ο Γιώργος Λαζάνης, δάσκαλός μου, σκηνοθετούσε τον «Γάμο» του Γκομπρόβιτς στη Φρυνίχου. Είχε φύγει ένας ηθοποιός από το θίασο και με πήρε, αν και ήμουν μαθητής ακόμα στη σχολή, να κάνω ένα ρόλο. Και μάλιστα έναν από τους πρώτους ρόλους, τον Γιάννο. Σε εκείνον τον ηθοποιό που έφυγε τα χρωστάω όλα, γιατί από τότε ξεκίνησε κατ’ ουσία η θεατρική μου διαδρομή. Παίζαμε μάλιστα με τον Γιάννη τον Καρατζογιάννη, που κι αυτός ήταν καθηγητής μας στη σχολή. Ωραία συνάντηση...
Δεν θυμάμαι τίποτα από την πρώτη μέρα, ήταν σαν ονείρωξη, δεν ήξερα τι έκανα, τι μου συνέβαινε. Δεν είχε πολύ κόσμο τότε η παράσταση, αλλά εγώ ήμουν χαρούμενος. Ήταν τόσο ωραίο το έργο και αυτός ο συγγραφέας… Ήταν ένα έργο παραλόγου, πολύ αστείο, αλλά και τραγικό ταυτόχρονα, έργα που ξεφύτρωνε το Τέχνης τότε, άγνωστα στον περισσότερο κόσμο. Ο Λαζάνης δεν μου είχε πει τίποτα σε όλε τις πρόβες, αλλά δυο μέρες πριν από την πρεμιέρα μού έκοψε μισό μονόλογο, ίσως επειδή δεν του έβγαινε σκηνοθετικά. Εγώ βέβαια είχα στενοχωρηθεί πολύ, αλλά πού να πεις στο δεύτερο έτος έναν τόσο δύσκολο μονόλογο;
Τετάρτη 6 Μαΐου 2015
Α.Κ.
