Μεγάλη ευτυχία ένιωσε την πρώτη φορά που ανέβηκε στη σκηνή ο Κλέωνας Γρηγοριάδης… Ανακάλυψε ότι μπορεί να κάνει τον κόσμο να γελάει… Και ποτέ δεν ξέχασε αυτή τη σπάνια στιγμή, που μόνο ακόμα μια φορά με τόση ένταση γεύτηκε στα τριάντα χρόνια που υπηρετεί το θέατρο…
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή. Ήμουν στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, μαθητής ακόμα, Μάιος του 1985 . Είχα ήδη παίξει στην Επίδαυρο το καλοκαίρι ένα από τα άλογα στους Ιππείς σε σκηνοθεσία του ίδιου του Κουν, αλλά θα σας διηγηθώ την πρώτη φορά που στάθηκα μπροστά σε κοινό και μίλησα. Ως δευτεροετής λοιπόν χρειάστηκε να συμμετάσχω στις εξετάσεις των τριτοετών. Έκαναν το Τρόμος και αθλιότητα στο Γ’ Ράιχ του Μπρεχτ σε σκηνοθεσία του Μίμη Κουγιουμτζή. Εγώ έπαιζα στον Καταδότη- αυτό το έργο περιλαμβάνει πολλά μικρά μονόπρακτα. Έκανα ένα μικρό παιδί που κάρφωνε τους γονείς του στον χιτλερική νεολαία…
Ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα στο Υπόγειο και μπροστά σε κόσμο κοινό. Ήταν τόσο μεγάλη ευτυχία, που μόνο μια φορά ακόμα έχω νιώσει στα 30 χρόνια καριέρας μου, στο θέατρο Εμπρός σε σκηνοθεσία του Τάσου Μπαντή.
Ήταν συγκλονιστικό το ίδιο το θέατρο τότε, το μαγικό Υπόγειο, αλλά το πιο σημαντικό που ανακάλυψα ήταν ότι έκανα τους ανθρώπους να γελάσουν. Ήμουν γνωστός για το χιούμορ μου, αλλά οι μισοί Έλληνες είναι έτσι. Τότε ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι αυτό μπορώ να το κάνω και στη σκηνή. Ήξερα από τότε ότι θα μου αρέσει πιο πολύ η κωμωδία από το δράμα. Μέχρι όμως να κάνω τηλεόραση, μόνο δράματα μου έδιναν…Μετά ήρθε η κωμωδία και έτσι πραγματοποιήθηκε εκείνη η αίσθηση που είχα τότε.
Παρασκευή 22 Μαΐου 2015
Α.Κ.
