Μερικές φορές αυτό που λες ότι δεν θέλεις, έρχεται και σε βρίσκει. Κάπως έτσι έγινε και με τον Δημήτρη Αλεξανδρή που έλεγε ότι δεν θα έκανε ποτέ παιδικό θέατρο. Κι όμως η πρώτη του επαγγελματική παράσταση ήταν ο «Οδυσσεβάχ», το αγαπημένο έργο της Ξένιας Καλογεροπούλου που του άλλαξε την εικόνα που είχε ως τότε για τις παιδικές παραστάσεις και του χάρισε μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσει ποτέ…
Η πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή ήταν το 1993 με την παράσταση Οδυσσεβάχ στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ιωαννίνων σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Σεϊτανίδη. Εγώ έκανα τον Οδυσσεβάχ, δεν είχα ξαναπαίξει θέατρο, μόλις είχα τελειώσει τη σχολή, μόνο μια ταινία είχα κάνει στο τρίτο έτος. Νομίζω περισσότερο λαχτάρα αισθανόμουν, παρά άγχος. Τώρα όταν έχουμε πρεμιέρα υπάρχει συνήθως μια πίεση, αλλά τότε θυμάμαι ότι θέλαμε να βγούμε στο κοινό κι είχαμε μεγάλη χαρά.
Ήταν πολύ ωραίος όλος ο θίασος. Τότε στα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ μας έβρισκαν σπίτια και σχεδόν όλοι μέναμε σε ένα μεγάλο σπίτι- φοβερή εμπειρία. Η παράσταση άρεσε και στα παιδιά και στους μεγάλους - νομίζω ότι αυτό το έργο βασικά είναι περισσότερο για μεγάλους. Ήταν από τις πρεμιέρες που θυμάμαι έντονα, είχε πάει πολύ καλά.
Το περίεργο είναι πως έλεγα ότι δεν θέλω να κάνω ποτέ παιδικό, γιατί όσες φορές είχα παρακολουθήσει παιδικές παραστάσεις δεν μου άρεσαν, μου θύμιζαν λίγο παιδικό πάρτι. Και η αλήθεια είναι ότι έκτοτε δεν ξανάκανα. Εκείνη την περίοδο όμως μια συμμαθήτριά μου από τη σχολή, η Ζαχαρενια Αθητάκη, που έπαιζε κι εκείνη στην παράσταση, με πρότεινε για το ρόλο. Πήγα λοιπόν, μίλησα με το σκηνοθέτη και του εξήγησα τι δεν μου αρέσει στο παιδικό θέατρο. Εκείνος μου είπε να διαβάσω το έργο. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα, μετά έμαθα ότι ήταν της Ξένιας Καλογεροπούλου, που έχει άλλη αντιμετώπιση και οπτική στο παιδικό θέατρο, καθώς και ο Δημήτρης που είχε δουλέψει μαζί της. Γι'αυτο άλλαξα γνώμη και δέχτηκα. Και όντως την απόλαυσα αυτή την παράσταση πολύ…
Δευτέρα 25 Μαΐου 2015
Α.Κ.
