Αυτές τις μέρες είναι οι εξετάσεις των δραματικών σχολών και μια νέα φουρνιά ηθοποιών έρχεται με κέφι και όρεξη να αντιμετωπίσει τον κόσμο του θεάματος. Ας πάντα δούμε όμως κάποιες παραμέτρους αυτών των εξετάσεων.
Καταρχάς οι εξεταζόμενοι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες – αναφερόμαστε στις ιδιωτικές κι όχι στις κρατικές σχολές, όπου το πτυχίο είναι αναγνωρισμένο και ισότιμο με κάθε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Από τη μία λοιπόν έχουμε τους σπουδαστές, οι οποίοι δεν έχουν περάσει από την επιτροπή του Υπουργείου Πολιτισμού, οι οποίοι θα λάβουν δίπλωμα, μια βεβαίωση της τριετούς φοίτησής τους δηλαδή, και αυτοί που έχουν περάσει από την επιτροπή κατά την εισαγωγή τους, οι οποίοι θα εξεταστούν και πάλι από ανάλογη επιτροπή προκειμένου να αποκτήσουν το αναγνωρισμένο πτυχίο τους.
Ποια η διαφορά; Καμία απολύτως. Ως ηθοποιός μπορεί να εργαστεί ο καθένας, ακόμα κι αν δεν έχει πάει καν σε δραματική σχολή, πόσω μάλλον αν έχει περάσει όχι από μια επιτροπή. Η μόνη ίσως θεωρητική διαφορά είναι ότι οι απόφοιτοι με πτυχίο αναγνωρισμένο έχουν δικαίωμα να υποβάλλουν τα χαρτιά τους στο δημόσιο για να προσληφθούν ως δάσκαλοι θεατρικής αγωγής, αν και ποτέ δεν έχουν διδαχτεί παιδαγωγικά ή ψυχολογία, πράγμα εντελώς παράλογο, αν το καλοσκεφτεί κανείς.
Αλλά ακόμα κι αυτό ισχύει μόνο σε θεωρητικό μιας και πρακτικά αποκλείεται να διοριστούν ποτέ, εφόσον το ποσοστό των ηθοποιών έναντι των θεατρολόγων στις προσλήψεις είναι απίστευτα μικρό, όποτε μέχρι να φτάσει η σειρά τους, μάλλον θα έχουν βγει στη σύνταξη. Έτσι λοιπόν υπάρχει μια απαξίωση των πτυχίων, η οποία σταδιακά οδήγησε και στη γενικότερη απαξίωση των δραματικών σχολών.
Πολλά νέα παιδιά προτιμούν να εκπαιδεύονται σε σεμινάρια, γιατί, όπως λένε, οι δραματικές σχολές είναι καταστροφικές. Όσο και να πάσχει η εκπαίδευση στην Ελλάδα και, ναι, συμφωνώ ότι πρέπει να γίνουν πολλές αλλαγές στο σύστημα των σχολών, η εκπαίδευση, η συστηματική, για έναν ηθοποιό είναι αναγκαία. Παρήλθαν οι καιροί όπου οι ηθοποιοί λόγω κοινωνικών συνθηκών και ΜΟΝΟ μάθαιναν τη δουλειά επί το έργον και δεν ασκούνταν πριν βγουν στη σκηνή. Τα πράγματα όμως άλλαξαν και η τέχνη προχώρησε μαζί με τις κοινωνίες, όποτε δεν νοείται σήμερα να υπάρχουν εμπειρικοί επαγγελματίες ούτε στο θέατρο ούτε και πουθενά αλλού.
Επίσης κανένα σεμινάριο που διαρκεί κάποιους μήνες δεν συγκρίνεται με την εντατική και καθημερινή ενασχόληση με το αντικείμενο που προσφέρει μια δραματική σχολή. Στη σχολή ο φοιτητής ακολουθεί ημερήσιο πρόγραμμα πέντε με έξι φορές την εβδομάδα, λειτουργεί σε πλαίσιο ομάδας-ταξης πράγμα αναγκαίο στο θέατρο που είναι ομαδικό άθλημα και κάνει μια σειρά από μαθήματα που δεν διδάσκονται σε σεμινάρια.
Είναι χρέος της πολιτείας στα πλαίσια μιας γενικότερης πολιτικής για την τέχνη και τον πολιτισμό να μεριμνήσει για το σοβαρότατο θέμα της εκπαίδευσης, καθιστώντάς την καταρχάς απαραίτητη δια νόμου. Όπως δεν μπορεί κάποιος να χειρούργει αν δεν σπουδάσει ιατρική, όπως δεν μπορεί κάποιος να διδάσκει αν δεν σπουδάσει παιδαγωγικά, έτσι δεν μπορεί κάποιος εν έτει 2015 να είναι ανεκπαίδευτος ηθοποιός. Αυτή τη στιγμή στη χώρα υπάρχουν πάρα πολλοί και κάλοι ηθοποιοί που έχουν κοπιάσει να σπουδάσουν την τέχνη τους, οφείλει κάποιος να τους προστατέψει...
Πέμπτη 28 Μαΐου 2015
Νατάσσα Χανιώτη
