Το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος και το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης παρουσιάζουν στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου το έργο του Ζαν Λυκ Λαγκάρς «Ακριβώς το τέλος του κόσμου», σε σκηνοθεσία του Ένκε Φεζολλάρι. Μια αυτοβιογραφική εξομολόγηση του συγγραφέα που ξεσκεπάζει τη δυσλειτουργία του «ιερού» θεσμού της οικογένειας… Μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον ο θάνατος έρχεται σαν λύτρωση…
"Πόσο ο κόσμος μικραίνει γύρω μας όταν δε μπορείς να φωνάξεις στους ανθρώπους που οιονεί αγαπάς αυτό που σου συμβαίνει."
Zαν Λυκ Λαγκάρς
Ένα σπουδαίο έργο ίσως από τα καλύτερα της περιόδου (1990) του συγγραφέα. Ζει o ίδιος μέσα απ' αυτό το προσωπικό του δράμα, μιας κι έπασχε ήδη από τη νόσο που τον στέρησε από την παγκόσμια δραματουργία(έπασχε από AIDS). Όταν μου ανέθεσε το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και το Γαλλικό Ινστιτούτο αυτό το έργο, ομολογώ ότι δεν είχα ιδέα για τον συγγραφέα και τον πλούτο που άφησε πίσω του.
Το δώρο αυτό με βρήκε στην περιοδεία του έργου Επάγγελμα Πόρνη της Λιλής Ζωγράφου στην Κάλυμνο. Αμέσως το είπα στην Αλεξάνδρα(την Παλαιολόγου)... Άρχισαν τα τηλεφωνά και η διανομή, διότι ο χρόνος δεν ήταν με το μέρος μου... Συνηθισμένος στις πιέσεις και πάντα στα όρια της δημιουργίας, θαρρώ… Συντάχθηκε η ομάδα: ο Βαγγέλης ο Ιωάννης η Ελεωνόρα, η Νικόλ, η Στεφάνια και η Χριστίνα στα σκηνικά και κοστούμια....και στο τιμόνι της μετάφρασης ο Ανδρέας Στάικος.
Ο Λουί βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της "αρρώστιάς" του και μετά από μία μακρόχρονη απουσία, επιστρέφει για να ανακοινώσει στην οικογένειά του ότι θα πεθάνει. Όμως, η θλιβερή ανακοίνωση δεν βρίσκει χώρο για να γίνει, αφού τα μέλη της οικογένειας, μέσα σε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, "αδειάζουν" τα συναισθηματικά τους βάρη και ο θάνατος παραμένει μυστικό ανάμεσα στον Λουί και στους θεατές.
Ένα έργο για την ανικανότητα της οικογένειας για μία ειλικρινή επικοινωνία μεταξύ των μελών της. Ένα απόλυτα αποκαλυπτικό δράμα για την εικόνα του σύγχρονου ανθρώπου. Μέσα από το κείμενό του ο Λαγκάρς αποκωδικοποιεί το κλασικό αστικό δράμα, εμπλουτίζοντάς το με σύγχρονα στοιχεία και θέτοντας ερωτήματα, όπως η αλλοτρίωση, ο παραλογισμός και η απουσία επαφής.
Με σαφείς επιρροές από τον Μπέκετ και τον Καμύ, εντείνει στο έπακρο το αίσθημα της αγωνίας, της δυστυχίας και του θανάτου με επίκεντρο τον άνθρωπο. Ο θεατής έχει μπροστά του τα μέλη μιας οικογένειας που μετά από πολλά χρόνια και κατά τη διάρκεια μίας σύντομης συνάντησης, προσπαθούν απεγνωσμένα να αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλον και να έρθουν και πάλι κοντά. Αλλά δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλον πια, δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον, είναι τελείως ξένοι.
Ένα αστείο, τρυφερό και ποιητικό έργο όπου τα πρόσωπα αναζητούν διαρκώς τις σωστές λέξεις και αποτυγχάνουν. Το έργο μιλά για τη θνησιμότητα, τις χαμένες ευκαιρίες, το σημαντικό και το ασήμαντο. Η σιωπηρή παρουσία του θανάτου υπογραμμίζει σημαντικά ερωτήματα σχετικά με την καθημερινότητα των ανθρώπων. Τι μας εμποδίζει να επικοινωνούμε πραγματικά; Τι μας κάνει ευτυχισμένους και τι δυστυχισμένους; Γιατί οι λέξεις δεν μας βοηθούν; Ένα έργο που μας κάνει να σκεφτούμε τη θνητή μας φύση, ένα έργο για την εγκατάλειψη, την αγάπη και την ενοχή. Ένα έργο που στήνει στον τοίχο την "Αγία" οικογένεια.
Παρασκευή 29 Μαΐου 2015
Α.Κ.
