Για τον Πυγμαλιώνα Δαδακαρίδη η διαίσθηση της γιαγιάς του ήταν η αφορμή να πάει στην πρώτη του ακρόαση κι έτσι να παίξει σε μια παράσταση που καθόρισε τον τρόπο σκέψης του και τη συμπεριφορά του απέναντι στο θέατρο, αλλά κυρίως τον έκανε να νιώθει περήφανος που κάνει αυτή τη δουλειά.
H πρώτη μου επαγγελματική φορά στη σκηνή ήταν το 1995-6 κι όχι στην Ελλάδα, αλλά στο Μάντσεστερ, στην Αγγλία, γιατί η μητέρα μου είναι Αγγλίδα κι έχω σχέσεις με τη χώρα. Ήμουν τότε στο πρώτο έτος του Πανεπιστημίου, δεν είχα πάει ακόμα σε δραματική σχολή και το Octagon Theatre έκανε ακρόαση για τον Εδουάρδο τον Β του Μάρλοου. Έψαχναν για το γιο του Εδουάρδου, ένα αγόρι δεκαεφτά δεκαοχτώ χρόνων και ο σκηνοθέτης ήθελε κάποιον στην πραγματική ηλικία. Εγώ ακόμα δεν είχα σχέση με το θέατρο, όμως το λάτρευα. Τότε η γιαγιά μου, με τη διαίσθησή της ίσως, με συμβούλευσε και με παρότρυνε να πάω στην ακρόαση. Ξέρετε, οι μεγαλύτεροι άνθρωποι έχουν μια σοφία και μερικές φορές καταλαβαίνουν τους άλλους πιο βαθιά. Κι ίσως εκείνη κατάλαβε ότι αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου και ότι κανείς δεν έπρεπε να παρέμβει στην απόφασή μου. Έτσι με έπεισε, πήγα και πέρασα τρεις οντισιόν. Τελικά πήραν δυο παιδιά, εμένα κι ένα άλλο, γιατί στις παραστάσεις στο εξωτερικό κάνουν διπλές διανομές.
Θυμάμαι πόσο οργανωμένοι ήταν όλοι στις πρόβες, με πόση γενναιοδωρία και σεβασμό μάς αντιμετώπιζαν οι μεγαλύτεροι ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης. Θυμάμαι τις συζητήσεις γύρω από το έργο- ακόμα και το καμαρίνι ήταν σπουδαίο μάθημα. Όλοι σέβονταν τη σκηνή, το κοινό, τους συναδέλφους τους.
Ήταν ένα κυκλικό θέατρο, οκταγωνικό, κι είχα τρομερό άγχος όταν πρωτοβγήκα στη σκηνή. Κάναμε 26 παραστάσεις, που μάλιστα τις θεωρούσαν και πάρα πολλές, γιατί τα επίπεδα παραγωγής εκεί είναι άλλα. Αυτό όμως που κυρίως εντυπώθηκε μέσα μου και ποτέ δεν θα ξεχάσω είναι η εμπιστοσύνη που ένιωθες σε αυτό το περιβάλλον, που ήταν σαν σπίτι σου πραγματικά. Μέχρι και κουζίνα είχαν κι έτρωγαν όλοι μαζί. Σε έκαναν να νιώσεις όμορφος με την πραγματική κι όχι την αισθητική έννοα του όρου. Έμεινε αυτό μέσα μου κι ακόμα προσπαθώ να δείχνω εμπιστοσύνη, έστω κι αν οι συνθήκες δεν το ευνοούν πάντα, γιατί άνθρωποι είμαστε όλοι. Τότε ένιωθα περηφάνια που βρισκόμουν στη σκηνή κι αυτό το συναίσθημα αυτό δεν με έχει εγκαταλείψει μέχρι σήμερα: είμαι περήφανός που κάνω αυτό που αγαπώ.
Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015
Α.Κ.
