΄΄Ω, ναι, προσποιούμαι υπέροχα, προσποιούμαι πως είμαι καλά, η ανάγκη με κάνει να προσποιούμαι τόσο, νοιώθω μόνος κανείς δεν το ξέρει… προσποιούμαι ότι είσαι ακόμα κοντά μου΄΄ λέει το κοσμαγάπητο τραγούδι των Platters ΄΄The great pretender΄΄, που όλοι ψιθυρίσαμε κάποια στιγμή.
Μη σου τύχει. Προσποιείσαι για να αντέξεις. Θέλεις να γυρίσει πίσω. Στην ερωτική απόγνωση μην ψάχνεις λογική.
Στα δανεικά όμως γιατί να προσποιείσαι πως θα τα πάρεις πίσω όταν ο άλλος και να θέλει δεν μπορεί να σου τα δώσει;
Σας προσγείωσα απότομα, το ξέρω. Έτσι είναι η ζωή.
Οι τράπεζες επεκτείνουν τις κόκκινες δανειακές συμβάσεις και προσποιούνται πως μια μέρα θα τα πάρουν. Αναβάλλουν τη χρεοκοπία για αργότερα. Extend and pretend το λένε στα αγγλικά αυτό το κόλπο. Το παιχνίδι της προσποίησης και των καθυστερήσεων.
Αυτή την τακτική εφάρμοσαν και οι δανειστές μας. Για να αποφύγουν τις παρενέργειες της χρεοκοπίας μας σε βάρος τους, μας δάνεισαν ξανά και τώρα προσποιούνται ότι, με τα μέτρα που μας επιβάλλουν, τα δάνεια θα αποπληρώνονται κανονικά ενώ μας καταστρέφουν συστηματικά.
Αν η αδυναμία μας ήταν προσωρινή, αν ήταν ζήτημα ρευστότητας με άλλα λόγια, η διευκόλυνση θα είχε ενδεχομένως μια κάποια λογική. Πλην όμως όλοι επαναλαμβάνουν αδιάκοπα, ακόμα και οι ίδιοι οι δανειστές, πως πρόκειται για χρέος μη βιώσιμο. Το εθνικό εισόδημα συρρικνώθηκε περισσότερο από 25% σε πέντε μόνο χρόνια. Για επενδύσεις και ανάπτυξη ούτε λόγος ή μάλλον μόνο λόγια. Η ανεργία εκτοξεύτηκε στα ύψη. Η οικονομία σε ύφεση χωρίς προοπτική ανάκαμψης σε μέλλον ορατό. Τα δάνεια πως θα αποπληρωθούν όταν μας ακυρώνουν μέρα με τη μέρα; Όταν τα όποια πλεονάσματα απαιτούν οι δανειστές προορίζονται για την εξυπηρέτηση του χρέους; Άλλο μεταρρυθμίσεις και άλλο φαύλος κύκλος.
Οι διεθνείς θεσμοί έδρασαν ως αυτό που είναι, ως εκπρόσωποι του κεφαλαίου δηλαδή. Με τον εκφοβισμό ότι αν καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα θα μας συμπαρασύρει όλους, μετακύλισαν το χρέος στον δημόσιο τομέα, στους πιο αδύναμους για την ακρίβεια. Προκαλώντας ασφυξία στην αγορά και στους πολίτες.
Αυτοί το έκαναν για να κερδίσουν χρόνο. Για να οργανώσουνε την άμυνά τους. Και για να εξασφαλίσουν, ευκαιρίας δοθείσης, χέρια εργατικά με τρεις κι εξήντα, να ξεπαστρέψουν τους αδύναμους προς όφελος των ισχυρών και ούτω καθεξής. Εμείς, γιατί το συνεχίζουμε;
Η πιο απερίσκεπτη πολιτική, λένε διακεκριμένοι οικονομολόγοι όπως ο Νομπελίστας Paul Krugman, είναι ΄΄να παίζεις τις καθυστερήσεις΄΄, γιατί κάποια στιγμή φτάνει ο κόμπος στο χτένι. Καταλήγει σε μια αυτοτροφοδοτούμενη κρίση. Που απλά συντηρεί μια ψευδαίσθηση. Δάνεια που εξυπηρετούν άλλα δάνεια, που διογκώνουν το δημόσιο χρέος μετακυλίοντας την αποπληρωμή στο μέλλον, σε συνδυασμό με αδιάκοπες και απεριόριστες περικοπές δικαιωμάτων, παροχών, δημοσίων δαπανών και επενδύσεων, χωρίς καμιά προοπτική.
΄΄Ζοφερό το μέλλον για τη χώρα είτε χρεοκοπήσει είτε όχι΄΄ γράφει ο Guardian. ΄΄Αν καταφέρει η κυβέρνηση να πείσει τους πολίτες να στηρίξουν τους απάνθρωπους συμβιβασμούς που οι δανειστές τους επιβάλλουν θα πρόκειται για θαύμα΄΄. Προσποίηση με μεταφυσική διάσταση.
Ο ΄΄έντιμος΄΄ συμβιβασμός δεν είναι παρά μια προσποίηση ακόμα. Παίζουμε ακόμα τις καθυστερήσεις. Όμως σε κάθε γύρο η κατάσταση γίνεται όλο και πιο απελπιστική.
΄΄Ω ναι, προσποιούμαι υπέροχα, έρμαιο σε έναν κόσμο δικό μου…΄΄ τραγουδάνε οι Platters τον δικό τους καημό.
Μα εδώ δεν πρόκειται για απελπισμένο έρωτα. Εκτός κι αν δεν απόμεινε καθόλου λογική. Προσποιούμαι θα πει κρύβω την αλήθεια από τους άλλους. Αν την κρύβω κι από μένα τον ίδιο θα πει πως δεν αντέχω την αλήθεια.
The greek pretender.
Η εικονική πραγματικότητα που έχουμε αποδεχτεί, οι παρατάσεις και οι προσποιήσεις πως θα βρεθεί μια λύση μεταφυσική, επιφέρει ανεπανόρθωτες παράπλευρες απώλειες διόλου εικονικές. Πάντα υπάρχει κάποιος που πληρώνει τον βαρκάρη. Ο πιο αδύναμος συνήθως.
Υ.Γ. Μόνοι μας σπείραμε το σπόρο της καταστροφής όταν προσποιηθήκαμε πως έχουμε τις προδιαγραφές να μπούμε στο ευρώ και να μπορέσουμε να παραμείνουμε. Ξινό μας βγήκε.
Σάββατο 6 Ιουνίου 2015
