Σε φανταστικό αρχαιοελληνικό νησί, ναυαγούν αφεντικά και δούλοι. Η δημοκρατία, της ουτοπικής πολιτείας, προβλέπει απελευθέρωση δούλων και υποχρεωτική εκπαίδευση αφεντάδων. Στόχος: η εξάλειψη της βαρβαρότητας και η ευαισθητοποίηση στον πόνο της σκλαβιάς.
Οι ρόλοι αντιστρέφονται, οι κοινωνικές σχέσεις επαναπροσδιορίζονται, οι μηχανισμοί της εξουσίας αποκαλύπτονται, το χιούμορ προβάλλει σπαρταριστό κι η βία υποσκάπτει τα θεμέλια της νέας αρχής.
«Το νησί των σκλάβων» του Μαριβώ, κλασικό κείμενο του 18ου αιώνα, δίνει το έναυσμα μιας αλλόκοτης μουσικής κωμωδίας, για τις πιο ύπουλες μεταμορφώσεις του σήμερα, σε σκηνοθεσία - μουσική Ελένης Ευθυμίου και παραγωγή ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης,
Ανάλαφρα κωμικό στην επιφάνειά του, μα σκοτεινό στα βάθη του, το έργο, με πρόσχημα παιχνίδια εξουσίας, αναζητά τα όρια της ελευθερίας.
Η ερώτηση του συγγραφέα, "τι θα γινόταν αν οι σκλάβοι, δεν ήταν πια σκλάβοι;", ταρακούνησε τότε την κοινωνία.
Το συμπέρασμα: Βία ξεσπά από μια σπίθα. Τα αφεντικά γίνονται θύματα της εκδικητικής εκτόνωσης των πρώην αδύναμων, παίρνοντας "μάθημα δικαιοσύνης".
Μαριβώ, ο μεγάλος είρων. Στο φινάλε, οι πρώην σκλάβοι δίνουν άφεση αμαρτιών στους παλιούς εξουσιαστές, γονατίζοντας μπροστά τους.
Τίποτε δεν αλλάζει.
Οι σκλάβοι, όμηροι του προαιώνιου αποτρόπαιου παιχνιδιού, ακόμη κι αν θέλουν, αδυνατούν να υπερβούν την ταυτότητά τους.
Συνειρμοί με τη σύγχρονη πολιτική σκηνή, όπου πρώην "αγωνιζόμενα τάγματα" ανασκουμπώνονται, δεν αποφεύγονται.
Ο Μαριβώ, προτείνει ενδοσκόπηση, βιταμίνες για την μνήμη και ανοσολογικά εμβόλια για τον μεταδοτικό ιό της αλαζονείας.
Το νησί των σκλάβων, υπενθυμίζει ότι η κατάχρηση εξουσίας, είναι ...κλασική αξία, συμβατή με όλες τις εποχές. Απόψε και αύριο στην Κοζάνη και μετά σε πόλεις της Β. Ελλάδας.
Real news 14.6.2015
