Παρακολούθησα πτυχιακές εξετάσεις φοιτητών, διαφόρων δραματικών σχολών. Μ' ενδιέφερε να δω πόσο προετοιμασμένοι είναι, για τη στιγμή εκείνη, που το όνειρο θα παίξει μπουνιές με την πραγματικότητα.
Στη σχολή Α, είδα παιδιά, πειθήνια όργανα της σκηνοθετικής επιβολής -βουτηγμένα σε φόρμα, απ' την οποία, ταλέντο και δυνατότητες, αδύνατον να εκτιμηθούν- να δίνουν παράσταση ανάδειξης.. του σκηνοθέτη.
Στη σχολή Β, συνάντησα ένα αφόρητα λυπηρό παιδομάζωμα, όπου ανεύθυνοι, προκειμένου να κερδίσουν δίδακτρα τριών ετών, έπεισαν ανίδεα παιδιά πως έχουν δυνατότητες, σκηνικό ανάστημα, σώμα και φωνή, για το σανίδι. Στο κοινό, γονείς και λοιποί συγγενείς, έμεναν άναυδοι, από την απουσία εξέλιξης, από εκείνο το ποίημα της εθνικής επετείου, στο Δημοτικό.
Στη σχολή Γ, τα παιδιά (κι οι δάσκαλοι), είχαν δουλέψει απερίγραπτα. Ερμήνευσαν ένα ευρύ ρεπερτόριο ρόλων και επέδειξαν σπάνιο ήθος. Καθηγητές - σύμβουλοι, μοίρασαν ρόλους, χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες και ανέδειξαν χαρίσματα.
Εδώ, ένιωσα ομαδικότητα, αλληλοϋποστήριξη, γκάμα δυνατοτήτων και αυθορμητισμό. Παιδιά (που αν και προηγουμένως είχαν σπουδάσει εντελώς διαφορετικά αντικείμενα), με σκηνική ευφυΐα και φλόγα εντυπωσιακή. Με ολάνθιστο το καταπιεσμένο ταμπεραμέντο τους, κόντρα σε ενδεχόμενες προθέσεις γονέων.
Με τις τρεις αυτές κατηγοριοποιήσεις, συνοψίστηκε μέσα μου, το θεατρικό μέλλον: Φανφάρα, εκμετάλλευση και βαθύ ταλέντο.
Σημασία έχει πως οι μαθητές της Α', πάντα θα αναζητούν μέντορες για να υπάρξουν, της Β΄ θα ρεφάρουν όσα έχασαν σε δίδακτρα, δουλεύοντας σε μπαρ -χωρίς να συνειδητοποιούν πως δεν τους αδίκησε το σύστημα, αλλά οι "δάσκαλοι"- και της Γ' θα γράψουν ιστορία, σε πείσμα όλων.
(Κάνε Θεέ μου, μην τύχει μόνο και μπερδευτούν όλοι αυτοί μεταξύ τους και ζήσουμε τερατογενέσεις!)
Real news 21.6.2015
