Στην πρώτη του επαγγελματική του εμπειρία, ο Στέλιος Μάινας απέκτησε ένα σημαντικό φίλο, τον Φατάν, ένα υπέροχο αραβικό άλογο, που τον έσωσε πολλές φορές και κυρίως τον βοηθούσε να ξεπεράσει το άγχος του… Μια πολύ συγκινητική εμπειρία που μέχρι σήμερα τη θυμάται με τρυφερότητα…
Η πρώτη μου φορά στο θέατρο ήταν το 1982 στη Ρεματιά του Χαλανδρίου σε μια παράσταση του Σπύρου Βραχωρίτη που έκανε τον «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα. Ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον ανέβασμα για την εποχή. Ήμουν ακόμα μαθητής στη σχολή Βεάκη, μόλις είχα τελειώσει το πρώτο έτος. Είχε έρθει ο Βραχωρίτης να ζητήσει τη συνδρομή τη σχολής για ένα χορό ξυλοκόπων που ήθελε να φτιάξει και κάποια στιγμή μας έβαλε να ντουμπλάρουμε τους βασικούς ρόλους.
Ο συγχωρεμένος Γιώργος Σαμπάνης που έπαιζε τον Λεονάρντο έπαθε διάστρεμμα και χρειάστηκε να μείνει εκτός, όποτε τον αντικαθιστούσα εγώ. Η Ρεματιά τότε ήταν με καλάμια σε μια κατάσταση εντελώς φυσική. Δυο σκάμματα σαν αλώνια ήταν το σκηνικό συν ένα άλογο, γιατί η σκηνοθετική άποψη ήταν ότι ο Λεονάρντο ήταν πάντα καβάλα σε ένα άλογο. Εκείνο το ζώο, ένα αραβικό άτι, ήταν εξαιρετικό. Φατάν το έλεγαν. Το αγάπησα πολύ. Με αγάπησε κι εκείνο...
Την πρώτη φορά που βγαίνεις στη σκηνή δεν αισθάνεσαι, παραλύεις, δεν μπορείς να το απολαύσεις, είναι όπως την πρώτη φορά που ερωτεύεσαι. Ήμουν αγχωμένος πολύ, αλλά είχα ένα σύμμαχο, τον Φατάν.
Το άλογο με έσωσε τρεις φορές από πέσιμο. Ενώ δεν άφηνε κανέναν να το καβαλήσει, εμένα με είχε μάθει και με αναγνώριζε. Τα άλογα είναι πολύ έξυπνα ζώα, αναγνωρίζουν αυτούς που τα αγαπάνε, είναι ζώα αφιέρωσης. Σε μια παράσταση είχε κοπεί η λεμουριά και το ζώο με κράτησε για να μην πέσω. Το ζώο καταλαβαίνει ακόμα και την ψυχολογική του κατάσταση του αναβάτη του. Όταν τελείωσαν οι παραστάσεις , πήγαινα και το έβλεπα στο στάβλο του. Είχαμε γίνει σύντροφοι με έναν τρόπο.
Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015
Α.Κ.
