Ύστερα από τρία χρόνια που στροβιλίζομαι στη δίνη της παράστασης μας, μπορώ πραγματικά να πω πως αυτά τα χρόνια ήταν και τα πιο γεμάτα, τα πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής μου. Ο Κώστας ως δάσκαλος και εμπνευστής μου με ανέλαβε μετά την δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης απ’όπου και αποφοίτησα και με οδήγησε σε βαθύτερα σημεία της υποκριτικής μα και της σκηνοθετικής μου αντίληψης.Πριν τρία χρόνια μας έφερε σε επαφή με την Αθηνά και ένας μεγάλος καλλιτεχνικός και θεατρικός έρωτας γεννήθηκε μεταξύ μας και μια αδερφική αγάπη, δεν άργησε να βάλει βαθιά της ρίζες της. Οι τρείς μας μοιραζόμαστε πλέον τη σκηνή με μια τέτοια συντροφική και ιδεαλιστική σύμπνοια που φαντάζει ακριβώς αυτό που θέλω να κάνω και να είμαι στη ζωή μου.
Η ορμή αυτής της παράστασης με παρασύρει και με κάνει κάθε βράδυ στη σκηνή να αναμετρώμαι με τα ψυχικά και σωματικά μου όρια. Η αγαπημένη μου παραμάνα που με κάνει πια εκείνη ότι θέλει πάνω στη σκηνή, ο πρίγκιπας που αισθάνομαι σαν να μιλάει με μια φωνή που δεν είναι δική μου πια, οι γονείς της Ιουλιέτας που τόσο παλεύω να τους δικαιώσω και τόσο ταράζουν τα σπλάχνα μου, ο Τυβάλδος που ακόμη με τρομάζει και τέλος, ότι απομένει, ίσως το πιο καθαρό κομμάτι του εαυτού μου, ο Ρωμαίος. Όλοι χαρακτήρες που τους κουβαλάω συνέχεια μαζί μου και θα τους κουβαλάω για πάντα.
Με την παράσταση ήδη έχουμε ταξιδέψει αρκετά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και παντού ο κόσμος μας αγκάλιασε με ζέση και πολύ αγάπη, γεμίζοντας τις βαλίτσες μας με υπέροχα λόγια και ευχές που θα κουβαλάμε για πάντα.
Ωστόσο τώρα, από 27 Ιουνίου μέχρι 20 Σεπτεμβρίου,με ένα ενδιάμεσο σταθμό στην Ισπανία όπου θα συμμετέχουμε στο Festival de Teatro Clásico de Almagro, ξεκινάμε για πρώτη φορά ένα μεγάλο κύκλο παραστάσεων σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, πράγμα που μας γεμίζει αγωνία και προσμονή όπως πριν από κάθε μεγάλο εγχείρημα, αλλά ταυτόχρονα μας οπλίζει με χαμόγελα και δύναμη για νέα ταξίδια στη χώρα μας, που κάθε καλοκαίρι ότι κι αν συμβαίνει, μοιάζει ν'ανθίζει.
Τρίτη 30 Ιουνίου 2015
