Κατ’ αρχήν να πω ότι ο «χαβαλές», δεν ήταν ποτέ του γούστου μου. Όποτε χρειάστηκε να πάρω αποφάσεις για τη ζωή μου, πάντα έβαζα πάνω απ’ όλα τα παιδιά μου. Το γεγονός ότι είμαι μητέρα, με καθορίζει σε όλα: στη σκέψη, την αγωνία, στο όραμά μου.
Και έρχεται η ώρα που η απόφαση που θα πάρεις, ξέρεις ότι θα κρίνει το μέλλον όχι μόνο των δικών σου παιδιών αλλά και όλων των παιδιών..
Ένα βράδυ λοιπόν, βλέπω τον κόσμο να στέκεται στις ουρές των ΑΤΜ. Και κάπου εκεί, αρχίζει ο εφιάλτης...
Η χώρα μου περνάει εδώ και χρόνια τα πάνδεινα.. Πίστευα πως ό,τι μπορούσε να φορολογηθεί, φορολογήθηκε.. Πίστεψα πως ερχόταν η πολυπόθητη στιγμή της κάθαρσης.. Πως κάποιος, κάποιοι θα πλήρωναν για τα «μαζί τα φάγαμε».. Γελάστηκα. Υπάρχουν κι άλλοι φόροι. Κι άλλα πρόστιμα. Κανείς δεν θα πληρώσει γι’ αυτά που με ξεγέλασε και μου έκλεψε. Ποιος ορίζει το καλό και το κακό, το σωστό από το λάθος, το ηθικό από την ασυδοσία του ασυνείδητου;
Ο εξευτελισμός των συνταξιούχων που βρίσκονταν χρόνια πριν απέναντι από τα ΜΑΤ, έχει διαφορά από τον εξευτελισμό της ουράς μπροστά από τα ΑΤΜ με τη «φύλαξη» των ΜΑΤ;
Νιώθω ντροπή. Και νιώθω ότι με εμπαίζουν. Και νιώθω ότι προσβάλλουν τη νοημοσύνη μου. Και η ζωή και οι θεμελιώδεις αποφάσεις ζωής, δεν μπορεί να είναι ένα ξερό «ΟΧΙ» ή «ΝΑΙ» (με τη σειρά που τίθεται στο ψηφοδέλτιο του δημοψηφίσματος).
Προσπαθούμε όλοι οι πολίτες να ενημερωθούμε για το πώς και το γιατί φτάσαμε στα τελεσίγραφα. Τελεσίγραφα της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησής μας και τελεσίγραφα της μεγάλης οικογένειας της Ευρώπης. Εγώ προσωπικά, τα έχω χαμένα. Όλοι κατηγορούν όλους, λίγο πολύ, πως ψεύδονται και παραπληροφορούν.
Βλέπω τα ράφια στα super market και έχουν ελλείψεις. Και αναρωτιέμαι: ποιος ξέρει παραπάνω από εμένα και ετοιμάζεται για την «επόμενη μέρα» της κερδοσκοπίας;
Δεν έχω χρήματα στο εξωτερικό. Θεωρώ πως όποιος τον καιρό που η πατρίδα δίνει τη μάχη της, έχει τα χρήματά του αλλού, δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα ούτε να με νουθετεί, ούτε να μου υποδεικνύει τι να ψηφίσω. Θα συμβούλευα μάλιστα όλους αυτούς να μας αφήσουν στην ησυχία μας και να πάνε να ψηφίσουν στη χώρα που έχουν τις καταθέσεις τους.
Βλέπω κάθε βράδυ τον κόσμο στο θέατρο, να ψάχνει δυο ώρες φωτός μέσα στην καταχνιά, να ψάχνει διέξοδο έστω και με δυο ώρες γέλιου.
Την Κυριακή καλούμαστε να επιλέξουμε, τι; Αυτό το ακαταλαβίστικο που λέει επάνω το ψηφοδέλτιο; Αυτό που προσπαθούν να μας πουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες; 5 μήνες η κυβέρνηση ψάχνει συνεννόηση και δεν έχει βγάλει άκρη. Και έχει και όλα τα χαρτιά στα χέρια της. Εγώ πώς θα βγάλω άκρη; Θα τυπωθεί κάποιο φυλλάδιο με την πρόταση των «δανειστών» ώστε να ενημερωθώ πάνω σε τι θα πω «ΟΧΙ» ή «ΝΑΙ»;; Θα ψηφίσω για ένα ακαθόριστο «Ό,ΤΙ ΝΑ ’ΝΑΙ», όπως μου λένε αυτοί που λένε ψεύτες την κυβέρνησή μου;;
Θέλω μια Ελλάδα περήφανη και νηφάλια, θέλω μια πατρίδα ελεύθερη και αν χρειαστεί να ξεπληρώσουμε τα «μαζί τα φάγαμε», να το κάνουμε με συνείδηση. Η ζωή δεν είναι δανεικά κι αγύριστα, δεν είναι ξαπλώστρα στη Μύκονο και φραπεδιά, δεν είναι Πόρσε και «έχει ο Θεός». Έρχεται η ώρα που η αλόγιστη κατασπατάληση χρήματος, πληρώνεται. Αυτό είναι το μάθημα που θα πάρουν οι ερχόμενες γενεές. Μόνο που σας παρακαλώ, πέστε μου για ποιο πράγμα ΑΚΡΙΒΩΣ καλούμαι να ψηφίσω. Ακόμα το ψάχνω...
Πηγή φωτογραφίας: queen.gr
Τρίτη 30 Ιουνίου 2015
