Κάθε φορά που παρακολουθώ πρόβες και παραστάσεις του Μιχαήλ Μαρμαρινού, υποψιάζομαι πως ακολουθεί μια βαθιά επιθυμία να φέρει κοντά, φαινομενικά ασύνδετα υλικά και να δει το αποτέλεσμα της μεταξύ τους χημείας, στην περίπτωση αντίδρασης. Ο Έλληνας σκηνοθέτης (και βιολόγος), συνεργάστηκε με τον master του Ιαπωνικού θεάτρου Νο, Γκένσο Ουμεγουάκα, για μια παράσταση βασισμένη στη ραψωδία λ της Οδύσσειας του Ομήρου, τη "Νέκυια".
2500 χρόνια μετά τη δημιουργία του Ομηρικού έπους και 800 χρόνια μετά την ίδρυση του Θεάτρου Νο, αυτή η συνεύρεση των δύο πολιτισμών -που ίσως τελικά στον πυρήνα τους, να μην διαφέρουν σε τίποτα- συντελέστηκε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Εκεί που η ενέργεια αναβλύζει εδώ και χιλιάδες χρόνια κι εκεί που το Νο, κλήθηκε, με το, σωματικής φιλοσοφίας, λεξιλόγιό του, να μετουσιώσει το έπος, σε ένα μεταφυσικό σκηνικό ποίημα.
Η μουσικότητα, η χρήση μάσκας, η απόσταση από το ρεαλισμό είναι μερικά μόνο από τα σημεία, στα οποία το Νο συμπίπτει με την αρχαία ελληνική τραγωδία. Στο σταυροδρόμι αυτής της συνάντησης των δύο πολιτισμών, άνοιξαν νέοι δρόμοι για μια θεατρική "συνύπαρξη" Δύσης και Ανατολής.
Από το αλλόκοτο τοπίο της Επιδαύρου, ο Οδυσσέας μεταφέρεται στον κόσμο των νεκρών. Εκεί, στην ανατριχιαστικότερη σκηνή της παγκόσμιας δραματουργίας, συναντά τη μητέρα του. Στην αρχή, δεν τον αναγνωρίζει κι εκείνος δεν μπορεί να την αγγίξει.
Όλοι όσοι βλέπουν παραστάσεις του, συνειδητοποιούν πως κάποιες εμπειρίες, δεν αποδίδονται με λέξεις.
Ένας Ιαπωνικός θίασος ανδρών,τώρα, τράβηξε υλικά βαθιά ριζωμένα στο χρόνο και ένωσε για μερικές στιγμές, τις άκρες της Γης.
