Το Θέατρο είναι απλώς μια μορφή έκφρασης του πολιτισμού. Και εγώ πολλές φορές νιώθω γελοίος όταν ασχολούμαι με το θέατρο ενώ τριγύρω γίνονται όλα αυτά που γίνονται! Οπότε εδώ, δεν θέλω να μιλήσω για θέατρο, άλλα να εκθέσω απλώς δυο σκέψεις μου πάνω σ’ αυτό που λέμε πολιτισμό! Δεν είμαι ο Ρουσώ, ούτε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ούτε καν ο Τζίμης Πανούσης, και λέω ευτυχώς! Ευτυχώς γιατί παρακάτω θα διαβάσετε μέρος της άποψης για τον πολιτισμό ενός πολύ απλού ανθρώπου που αγωνίζεται καθημερινά -σε μια δύσκολη χώρα- για την επιβίωση του, όπως οι περισσότεροι…
Πολιτισμός είναι πρώτα απ’ όλα ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπο. Ο σεβασμός στις διαφορετικές απόψεις, ο κόπος του να τις ακούσω και να τις επεξεργαστώ, η ελευθερία της γνώμης και της έκφρασης όταν δεν προσβάλει, όταν δεν μπαίνει εμπόδιο στην ελευθερία του άλλου, ο σεβασμός στην διαφορετικότητα, η φροντίδα στους συνανθρώπους που για κάποιο λόγο την έχουν ανάγκη, ο εκμηδενισμός του «εγώ» μπροστά στο δίκαιο, το να μιλάω όταν βλέπω την αδικία που γίνεται μπροστά στα μάτια μου από κράτος, οργανισμούς και ανθρώπους σε άλλους ανθρώπους απλώς και μόνο επειδή είναι πιο αδύναμοι, ή δεν έχουν φράγκα, ή επειδή οι άλλοι είναι γενικά πιο δυνατοί, η υπεράσπιση των ωραίων τάσεων ακόμα και αν δεν μου αποφέρουν κανένα κέρδος – το μεγαλύτερο κέρδος είναι ένας κόσμος που λάμπει από καθαρότητα, από ευτυχισμένα χαμόγελα και από ανθρώπους που προσπαθούν για τους γύρω τους, γιατί ας μην ξεχνάμε γύρω τους είμαστε κι εμείς οι ίδιοι… Φτάνει πια με τους άξεστους, μ’ αυτούς που κοιτάνε μόνο τον εαυτούλη τους, με τους ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται ούτε για τα πιο απλά, φτάνει πια με αυτούς που πετάνε σκουπίδια κάτω απλώς και μόνο για να αδειάσουν τις τσέπες τους χωρίς να νοιάζονται για την καθαριότητα της πόλης, φτάνει πια με αυτούς που στις κυλιόμενες του μετρό κάθονται στην αριστερή μεριά αραχτοί χωρίς να τους νοιάζει αν ο από πίσω βιάζεται για κάποιον ίσως σοβαρό λόγο, φτάνει με τους τύπους που παρατάν το αυτοκίνητο, με alarm ή χωρίς, στην μέση του δρόμου για να πάρουν ψωμί και δημιουργούν μια τεράστια ουρά με άλλα αυτοκίνητα που δεν μπορούν να περάσουν και κορνάρουν σαν τρελά, φτάνει με τον φασισμό της κόρνας μες στα αυτιά μου για τον παραμικρό λόγο- η κόρνα είναι για την αποφυγή ατυχήματος, φτάνει με αυτόν που αδιαφορεί μες στο τρένο του ΟΣΕ αν ο άλλος κοιμάται ή προσπαθεί να συγκεντρωθεί σε κάτι και βάζει στο κινητό του τον πιο δυνατό ήχο και μετά το σηκώνει και μιλάει με επιδαύρεια φωνή λες και είναι μόνος του στο δωματιάκι του, φτάνει στον αγενέστατο δημόσιο υπάλληλο που τον ενδιαφέρει μόνο να τελειώσει το οχταωράκι του, ενώ θα ‘πρεπε να ξέρει ότι το να εξυπηρετήσει τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους που είναι μπροστά του, ο καθένας με τις αγωνίες του, δεν είναι απλώς δουλεία είναι λειτούργημα, φτάνει με τις απόψεις τύπου «να κάψουμε τα βιβλία του τάδε γιατί δεν μας άρεσε αυτό που είπε» εν έτει 2013, φτάνει με την άποψη κάποιων ότι μπορούν να εμποδίζουν παραστάσεις να γίνονται επειδή δεν μας αρέσει το περιεχόμενό τους -ακόμα κι αν δεν τις έχουμε δει –, φτάνει με τους απάνθρωπους που βλάπτουν ανθρώπους –φυσικά αδύναμους τις περισσότερες φορές- και διατείνονται πολλές φορές ότι το κάνουν στο όνομα της πατρίδας και του Χριστού ενώ ζουν στην Ελλάδα στην χώρα που δίδαξε την φιλοξενία, και –υποτίθεται- πιστεύουν σε Αυτόν που δίδαξε την Αγάπη για τον συνάνθρωπο, φτάνει σ’ αυτούς που παίζουν τον ρόλο της αστυνομίας και παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους αυτόκλητα, φτάνει στην αστυνομία που δεν προστατεύει τους πολίτες και έχει κύριο μέλημά της να κόβει κλήσεις ενώ δίπλα της στις δύο το βράδυ παιδάκια που θα ‘πρεπε να κοιμούνται εξαντλημένα από σχολεία και παιχνίδια, πουλάνε χαρτομάντιλα και δίνουν τα λεφτά στον τύπο που περιμένει στην γωνία, φτάνει σε χίλια δύο πράγματα πιο απλά, και άλλα πολύ πιο σοβαρά που δεν είναι πολιτισμός αλλά χάος και ζούγκλα… Και όταν λέω φτάνει δεν εννοώ να πάψουν να υπάρχουν οι αυτοί άνθρωποι, αλλά αυτές οι συμπεριφορές, φτάνει στην κακία, φτάνει στην βλακεία! Μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι για τους γύρω και για εμάς… Ίσως τότε να μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτισμό!
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης συμμετέχει στην παράσταση "Κόκκινα Φανάρια" που ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Κ. Ρήγου. Η πρώτη του σκηνοθετική δουλειά είναι η παράσταση "Να' ρθω μαζί σου;" που παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:15 στο θέατρο «104», Ευμολπιδών 41 στο Γκάζι.
