Ένας άντρας πάνω σε μία σκηνή,
κάτω από ένα φως, απέναντι σε κάποιους ξένους. Μόνος του. Με την υποχρέωση να προσφέρει σε αυτούς τους ξένους ένα προκαθορισμένο θέαμα, μέσα από προκαθορισμένα λόγια και κινήσεις. Εγκλωβισμένος μέσα στο επάγγελμα και τη συνθήκη του ηθοποιού, νιώθει να ασφυκτιά. Θα ήθελε κάτι άλλο να συμβεί. Πέρα και πάνω από το θέαμα. Απλώς να συμβεί. Ο μονόλογος του John Clancy είναι γραμμένος με τόσο έξυπνο τρόπο, έτσι ώστε όλοι να οδηγηθούν προς τα εκεί: από το θέαμα, στο συμβάν-γεγονός. Έτσι ώστε, τελειώνοντας, ο άντρας να είναι λιγότερο μόνος και οι απέναντί του λιγότερο ξένοι.
Αυτή τη μετάβαση προσπάθησε να υπηρετήσει η σκηνοθεσία μου: να γίνει δηλαδή με ευγένεια, σχεδόν αδιόρατα. Όχημά μου ήταν η ποιότητα, καλλιτεχνική και ψυχική, του ηθοποιού Βαγγέλη Ρόκκου. Νομίζω ότι είναι μια παράσταση στο θέατρο ''Σημείο'', με χιούμορ και μελαγχολία. Ήθελα και τα δύο να καταλήγουν σε μια αίσθηση ζεστασιάς που παίρνει μαζί του ο θεατής φεύγοντας.
real news
