''Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου,
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου..'' τραγουδούσε, ο Φοίβος Δεληβοριάς στην εκπομπή μου στον Real fm.
'Δείχνει πολύ καλός, ενώ εγώ δεν είμαι, δείχνει κακός, ενώ δεν είμαι ούτε αυτό .Όσοι μου λένε "φίλε όπως είσαι μείνε'', είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό'' Μετά, συναντώ τυχαία, δυό παλιούς φίλους. Μαζί τρέχαμε σε διαδηλώσεις, οργανώναμε κινητοποιήσεις.. Τώρα είναι αλλού. Υπουργός ο ένας, αρχηγός κόμματος ο άλλος. Σινεμασκόπ εφιάλτης, το βλέμμα κι η γλώσσα τους..'' Κάνει παιχνίδι ως και με τα πρότυπά μου, τις θείες φωνές που μου μιλούσανε παιδί, τις φέρνει απέναντι μου και στα κυβικά μου, πάω να τις φτάσω και τσουγκρίζω στο γυαλί''
Οι σύντροφοι των αμφιθεάτρων και των οδομαχιών, σφιγμένοι σε κοστούμια, κατέληξαν τελάληδες στην πιο χυδαία εμποροπανήγυρη της ιστορίας.. Σάπισαν στην υγρασία της πραγματικότητας. '' έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου..'' Τραγουδάω -από μέσα μου- Φοίβο, (αντίδοτο στη ναυτία), όσο κρώζουν..τιτιβίζοντας. ''Η εποχή μυρίζει θειάφι..'' και ναι, εντάξει, μοιάζω νάμαι εκτός πεδίου, μα υπάρχω μες τη μυρωδιά.
