«Σύμφωνοι. Αν όλος ο ντόρος γίνεται καθαρά για την "ασφάλεια" των θεατών, να γίνουν έλεγχοι και να απαιτηθεί από τα θέατρα να πληρούν τους κανόνες ασφαλείας. Αν όμως όλο αυτό γίνεται καθαρά γιατί είναι άλλη μια ευκαιρία για λάδωμα και για συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, τότε ας το ξανασκεφτούν. Και παράλληλα, να σφραγιστούν ό,τι καταστήματα, μπαρ, καφέ λειτουργούν χωρίς άδεια, επιτρέπεται παντού το κάπνισμα, έχουν κάνει κατάληψη με τραπεζοκαθίσματα σε πλατείες και πεζοδρόμια, παραλίες και ό,τι άλλο υπάρχει κι αναπνέει εις βάρος μας. Ενώ ταυτόχρονα να βρεθεί λύση για όλους εμάς που εργαζόμαστε στο θέατρο όλα αυτά τα χρόνια, μακριά από την κρατική εύνοια (είτε μιλάμε για το εθνικό θέατρο είτε για επιδοτήσεις είτε για βραβεία και επαίνους) και αντί αυτού, πληρώνουμε ένα σωρό παράλογους φόρους, χαράτσια (και ως ελεύθεροι επαγγελματίες και με τις αστικές μη κερδοσκοπικές εταιρίες που μας υποχρεώνουν να έχουμε προκειμένου να μπορέσουμε να ανεβάσουμε μια παράσταση, με όποιο τίμημα). Έχουμε καταντήσει οι πόρνες ενός κράτους νταβατζή, κάνουμε θέατρο για την ψυχή της γιαγιάς μας, το "σύστημα", όσο σκληρά και αν δουλεύουμε, όση καλλιτεχνική αξία κι αν έχει αυτό που δημιουργούμε, μας σνομπάρει επιδεικτικά και επί πλέον, όποια ευκαιρία μπορεί να υπάρχει, όποιο υπόγειο, δώμα, μπαλκόνι, αίθριο, τουαλέτα που κάποιος την βρίσκει εξαιρετική για να στεγάσει το όνειρό του και της ομάδας του, ακόμα κι αυτό πάει να μας στερηθεί. Ας ανοίξουν λοιπόν 50 εθνικά θέατρα, ας γίνονται ακροάσεις για κάθε ρόλο, ας παίρνουμε ΌΛΟΙ οι ηθοποιοί μισθούς, ας πληρωνόμαστε πρόβες και ένσημα, οι όποιες επιτροπές κρίνουν τη δουλειά μας, ας περνούν πρώτα να την βλέπουν και στο τέλος να δεχτούμε ότι το fringe, το περιθωριακό θέατρο δεν έχει λόγο ύπαρξης στη χώρα μας, μια και ανήκουμε όλοι στο αστικό θέατρο, από φατρίες καλλιτεχνικές, πολιτικές και έξω από την πόρτα μας. Ζώα!»
