" Άγιος σκύλος ήταν αυτός - δάσκαλος εμένα πολύ μεγάλος μου της χαζευτικήs επιστήμης ... "
Δ. Χατζής, Διπλό Βιβλίο
Σε αυτή την επιστήμη επιδόθηκα κι εγώ σήμερα Δευτέρα, αλλά το κείμενο ο Βασίλης το περιμένει σε λίγες ώρες. Τυπική ελληνίδα κι εγώ, αναβλητική. Και αναποφάσιστη, γιατί έχω στα χαρτιά τόσους προλόγους, τόσα τσιτάτα να πιάσω, που πελαγώνω. Ενώ ανυπομονώ , θέλω να κάνω διάλογο , να ρωτήσω, να απαντήσω, να σκεφτώ δυνατά, να γκρινιάξω, να ουρλιαξω, να προτείνω.
Και δεν μπορώ. Αδύνατον. Σήμερα, ξημερώματα Τρίτης, να φιλοσοφήσω ή να πω για τέχνη; Με τόσα μαύρα σύννεφα, εν αναμονή αποφάσεων για τα εργασιακά, για νέα μέτρα, με την κυβέρνηση να τρίζει; Με τόσες απεργίες; Βράζει ο τόπος , παγώνει το σύμπαν μέσα στη βδομάδα, (και το αίμα μα s ξανά και όλα τα υπόλοιπα που μαs αποτελούν, με τόσο ακριβό πετρέλαιο). Εδώ τρέμειs να σηκώσεις το τηλέφωνο, να ακούσεις φίλους , συναδέλφους . Ζούνε, δουλεύουνε, χρωστάνε, πεινάνε; Πλήθος γνωστών πέφτει σε απελπισία. Ντρέπομαι που έχω δουλειά ωs το Πάσχα. Ντρέπομαι που νιώθω αισιόδοξη κατά βάθος - όχι για τα 'υλικά', για τα άυλα, εκεί βλέπω φως. "Γιατί δεν πεινάs ", ακούω την απάντηση. Ακόμα.
Γι' αυτό, σήμερα δε θα παρλάρω, θα λουφάξω. Και θα περιμένω να κατακάτσει λίγο ο κουρνιαχτόs, να ψευτοσφυρίξουμε πάλι τάχα ανέμελα, κι εκεί θα αρχίσω "θεωρίες " μου, περί του αντικειμένου μαs, του 'θ...'. Αυτού του θ... του καταραμένου, του λατρεμένου, του 'ευτυχώs που υπάρχει ' και του 'δεν το αντέχω άλλο', αυτού του τεράστιου Θήτα που η γλώσσα μαs- ημών των οποίων έχουμε το μικρόβιο- το χτυπά τόσο συχνά μέσα στα δόντια, επί χρόνια, κάθε μέρα, που πάθαμε θητακισμό : "θω θω, άργηθα πάλι να κθυπνήθω", " ρε παιθιά τι ώρα κλείνει το θούπερμάρκεθ;", φθάνονταθ θτο επίκαιρο "ποιοί αθεργούν θήμερα;"
Κι είχα να σας προτείνω τρεις ωραίες παραστάσεις νέων παιδιών. Τις είδα με τα μάτια μου κι ευφράνθηκε η ψυχή μου που υπάρχουν τέτοια νιάτα ευφάνταστα κι εργατικά. Τις αναφέρω ι, κι άλλη φορά θα σχολιάσω με περίσσεια φροντίδα, όπως τους αξίζει:
1: Σσσσs ... κάποιος έρχεται, Ομάδα ω2, πολιτική devised κωμωδία από απόφοιτους της δραματικής σχολής Ωδείου Αθηνών, με φρεσκάδα κ γερές βάσεις. (Δώμα, θέατρο Νέου Κόσμου, Δε-Τρ ωs 20/11)
2: Χάνελε, G. Hauptmann, σκην. Θάνου Τοκά κη, με τόλμη, αγγλοσαξονικό χιούμορ, ωραία υποκριτική, σούπερ κινησιολογία (Κεντρική σκηνή Νέου 104, Ευμολπιδών, Γκάζι)
3: 10 cm up, performance Patari Project, Rabbit hole Θέατρο, πρώην θέατρο Άνοιξης, Γερμανικού 20, Δε-Τρ. Μια απόλαυση. Παιδιά που λάμπουν. Η Σοφία Πάσχου έφερε μια ενδιαφέρουσα story-telling τεχνική από το Λονδίνο κι έστησαν όλοι μαζί ένα θέαμα γρήγορο, αστείο, δεξιοτεχνικό που σε αρπάζει και δεν παίρνεις ανάσα. Πεντακάθαρο σε προθέσεις κι αισθητική, σπάνιο γνώρισμα για τα ελληνικα δεδομένα κι εδώ γιατί θα πάει να αρχίσει η γκρίνια μου για την ... τσάτραπάτρα νοοτροπία μαs στο θέατρο και παντού και δεν πρέπει. Μην εκτεθώ από τώρα...
