Για μένα η ''Γκόλφω'' δεν είναι απλά η ιστορία ενός κοριτσιού που προδόθηκε.
Είναι μια ιδέα, ένα όνειρο. Όταν ήρεμα και σιωπηλά βιώνω μέσα από τον δικό μου σκηνικό κόσμο, έναν άλλο κόσμο γεμάτο πάθη, παραφορά, μίσος, παρακμή, κατά ένα περίεργο τρόπο αισθάνομαι πολύ δυνατή.
Τόσο που, όταν αποχαιρετώ τη ζωή " Καημένε κόσμε, άι και συ..προτού να σε γνωρίσω για πάντα σε χωρίζομαι. Άιντε, καημένη νιότη" αυτοί οι στίχοι, μέσα από τον πόνο να μεταδίδουν χαρά, ευτυχία, αισιοδοξία. Έτσι και αλλιώς αυτός είναι ο στόχος όλης της παράστασης. Μέσα από το δράμα και από το πένθος, να δημιουργηθεί ένα δοξαστικό ρέκβιεμ για το ίδιο το έργο, για την Ελλάδα με πολλή αγάπη και τρυφερότητα. Ναι, χάθηκαν κάποια κομμάτια και οι πιθανότητες να ξαναβρεθούν τα ίδια κομμάτια ελαχιστοποιήθηκαν.
Η διέγερση όμως του συναισθήματος και η σύγκριση του τώρα και του τότε, σε επίπεδο αλήθειας και γνησιότητας, μπορούν να κάνουν θαύματα. Δε μιλάμε για επιστροφή του παρελθόντος, όσο για το στέριωμα ενός παρόντος με βεβαιότητες, αυθορμητισμό, αγάπη και όνειρο.
