Δεν έχω πολλές ώρες που γύρισα από την Κύπρο και τη συναυλία αλληλεγγύης ,το CYPRUS AID .
Δεν ξέρω ακριβώς τί μάθατε για αυτό το τεράστιο γεγονός. Δεν έγινε άλλωστε κανένας φοβερός συνωστισμός από ελληνικά κανάλια. Προφανώς δεν πήραν «εντολή» να το καλύψουν. Προφανώς δεν ήταν στη «σφαίρα»των ενδιαφερόντων τους, αφού δεν έλαβε χώρα κανένας γάμος celebrity ή κανένα opening νυχτερινού μαγαζιού για να είναι όλα τα κανάλια εκεί.
Έγινε κάτι πιο περίεργο έως κι επικίνδυνο: ΕΝΩΘΗΚΕ Ο ΛΑΟΣ, ναι , καλά τα’ ακούσατε .
20.000 κόσμος. Τα μάτια μας ήταν αδύνατον να υπολογίσουν. Ήρθε από τις πλέον απομακρυσμένες γωνιές αυτού του απίθανου νησιού, φέρνοντας ο καθένας το πακετάκι του που ήταν γεμάτο με αγάπη ,με είδη πρώτης ανάγκης, καταργώντας και σνομπάροντας –τόσο κραυγαλέα για πρώτη φορά- το χρήμα. Έτσι γέμισαν τεράστιες αποθήκες. Έτσι γέμισε και η δική μας η ψυχή.
Δε θα σας πω άλλα για αυτή τη γιορτή…
Δε θα σας πω για τη συγκίνηση και τα δάκρυα μπροστά στο τι μπορεί να πετύχει ο άνθρωπος , ο πολίτης, όταν ενωθεί.
Θα σας πω μόνο ότι την προηγούμενη του γεγονότος περιμένοντας τη σειρά μου για πρόβες ,σε ένα υπέροχο ωδείο της Λευκωσίας ,για πρώτη φορά, μετά από δύο χρόνια, μου μύρισε Άνοιξη…
