Εδώ Μιλάνο! Πρόβα Οδύσσειας στο piccolo teatro.. πιάνω τον εαυτό μου να αφαιρείται. .θυμώνω. Μου θυμώνω! Το μυαλό δεν πρέπει να φεύγει την ώρα της δουλειάς. Πού ταξιδεύεις; με ρωτάει η Βίκυ. Ψάχνω να βρω μέσα μου τι νιώθω για την προχθεσινή βράβευση.. τιμή, ευγνωμοσύνη, τύχη. Χαρά. Αθώα, παιδική κι απόλυτη. Αυτή η χαρά που σου έρχεται να χοροπηδήσεις..! Και μετά ευθύνη. Αγωνία. να φανώ αντάξια των προσδοκιών της επιτροπής, των ανθρώπων που εκτιμώ. Των ανθρώπων που θαυμάζω. Που με τις ερμηνείες τους, την πορεία τους, τη στάση ζωής τους είναι για μένα παράδειγμα. Αντάξια των προσδοκιών των ανθρώπων με τους οποίους δουλεύω .των ανθρώπων που με εμπιστεύονται. Αντάξια των κειμένων που καλούμαι να διαβάσω. Αντάξια των προσδοκιών των γονιών μου. Αντάξια των προσδοκιών του εαυτού μου που είναι αναμφισβήτητα ο πιο σκληρός κριτής. Μεγάλη ευθύνη!! Ψάχνω μέσα μου τι είναι για μένα η Μερκούρη ..σύμβολο. Τόσο αναγκαίο στην εποχή μας. Η προσωπικότητα ,η δυναμικότητα, το ταλέντο, το μυαλό της. Η αφοσίωση της. πόσο μας λείπει σήμερα. Κοιτάζω την καρφίτσα της. Οχι την κανονική, τη φωτογραφία. Την κανονική δεν την πήρα μαζί. Φοβάμαι μην τη χάσω! Χαμογελάω. Νιώθω περήφανη. Και το επιτρέπω στον εαυτό μου. Για λίγο. Μέχρι να ξανανιώσω τα κείμενα να με υπερβαίνουν. Μέχρι να ξαναχαθώ στις γραμμές κάποιου έργου προσπαθώντας να δω τι κρύβεται πίσω τους. Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι όσο περισσότερο χάνομαι εκεί μέσα ,τόσο περισσότερο βρίσκω τον εαυτό μου. Γιατί όσο περισσότερο ταξιδεύω στα κείμενα, τόσο πιο ελεύθερη νιώθω. Γιατί για μένα η δουλειά μου είναι μάλλον ψευδαίσθηση ελευθερίας. Και βραβείο είναι ότι έχω την τύχη να κάνω αυτό που αγαπώ.-Χαρά, τύχη, τιμή, ευγνωμοσύνη νιώθω και θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όσους με πίστεψαν και στη δουλειά μου την ίδια. Γιατί μου δίνει μόνο χαρές..
REAL NEWS
