Η Καλαμάτα, μια όμορφη πόλη, έχει πολιτισμό και καλοκαίρι όλο τον χρόνο.
Έχει παλιές γειτονιές και νέες γειτονιές που μοιάζουν στις παλιές. Με εξοχικές, μικρές πολυκατοικίες και περιβόλια κέντρο- κέντρο. Μουσικές και θέατρο. Θέατρο και μουσικές. Παντού. Όποιο στενάκι και να επιλέξεις να διασχίσεις θ’ ακούσεις τραγουδάκια από πιτσιρικάδες, παρείστικους, αυθόρμητους λυγμούς, θα δεις να χορεύουν χωρίς να ντρέπονται. Θα τα δεις, φυλάω σταυρό. Και χιλιάδες αφισάκια που ανακοινώνουν καλλιτεχνικές επισκέψεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, κινηματογραφικές προβολές και όλα όσα γίνονται στο τυχερό λεκανοπέδιο διάσπαρτα, εκεί γίνονται μαζεμένα και χωρίς άγχος. Είδα τον «Ματωμένο Γάμο» από τη Θεατρική διαδρομή, μια ερασιτεχνική ομάδα που υπάρχει 20 χρόνια. Αφοσιωμένοι άνθρωποι, χωρίς αμοιβή και με αρκετό μέρος του χρόνου τους αφιερωμένο στη μελέτη, το ψάξιμο και τη γνωριμία με τον εαυτό τους. Η ηθοποιός Μαρία Κατσανδρή μένοντας για 7-8 μήνες στην Καλαμάτα ήταν αυτή που σκηνοθέτησε το έργο του Λόρκα δουλεύοντας για τρίτη νομίζω χρονιά με ερασιτέχνες ηθοποιούς και κερδίζοντας την εμπιστοσύνη και την εύνοια ενός κοινού που δεν είναι παίξε-γέλασε. Είναι ένα κοινό που έμαθε να υποστηρίζει όσους παράγουν πολιτισμό για τον άνθρωπο.
Το Σάββατο που μας πέρασε, στην αίθουσα του Πνευματικού κέντρου δεν υπήρχε ούτε μια κενή θέση. Μέσα στη μία ώρα που κράτησε το «ποίημα» αυτό του Λόρκα έκανα τρεις σκέψεις. Πόσο ξεχωριστή εμπειρία είναι για έναν επαγγελματία να δουλεύει με ερασιτέχνες που «ξερνούν» αλήθεια σε μεγατόνους. Τι ωραίες διεργασίες γίνονται στο μυαλό των ερασιτεχνών που χωρίς χρήματα, λογιστές και γκρίνιες κάνουν θέατρο από αγάπη. Η Μαρία Τούμπουρου, που υποδύεται τη Μάνα είναι από τις μοναδικές περιπτώσεις που δε χρειάζεται τίποτα. Οτιδήποτε και οποιοσδήποτε τη φορμάρει, θα τη χαλάσει. Μόνη της χειρίζεται το ταλέντο, την αλήθεια, τη μουσικότητα και το πάθος που ακολουθεί εκείνους τους ανθρώπους που μπορούν ν' αγαπούν.
Χρύσα Φωτοπούλου
