Τρεις αδιέξοδοι και απελπισμένοι άντρες, σε αποθήκη εγκαταλελειμμένου νταμαριού. Τους ήξερα καλά, από το βιβλίο του Σκούρτη. Ζούσαν στο σήμερα -τότε πριν 25 χρόνια- ζούν στο σήμερα και τώρα. ''Στο αλλοπρόσαλλο παρόν, όμως, ασφυκτιούν -έγραφε τότε ο Μ. Κουγιουμτζής, που το σκηνοθέτησε στο Θέατρο Τέχνης- δεν αντέχουν την πραγματικότητα και ονειρεύονται. Στη φυλακή του ο καθένας, δεν παραλύει. Παλεύει, σπάει σίδερα. Παρανομεί, διασκεδάζει, γίνεται φονιάς. Δεν διστάζουν να πεθάνουν ο Tάσος, ο Στέλιος και ο Kοσμάς, αρκεί να διαλέξουν αυτοί το θάνατό τους. Eίναι οι Eκτελεστές''. . Τώρα, στο CARTEL, στον Ελαιώνα, υπενθυμίζουν προκλητικά, την κοινωνική ευθύνη και τη λησμονημένη επαναστατική πράξη σε έναν κόσμο ναρκωμένο και αμήχανο.
''Tο έργο είναι σκληρό, έλεγε τότε ο Κ. Γεωργουσόπουλος, πάνω στη σκηνή ουρλιάζει η κοινωνία της κατανάλωσης, της αλλοτρίωσης, του ορθολογισμού.''
''Aν ο Aισχύλος υπήρξε αναρχικός, τότε δικαιούται να είναι και ο Σκούρτης, -πρόσθετε ο Δ. Μαρωνίτης- και οφείλουμε να γίνουμε και εμείς. Η φωτιά είναι η μοίρα του ανθρώπου, το μέσο της σωτηρίας του, ή, αν τούτο δεν γίνεται, της καθαρτήριας αυτοκαταστροφής του. Ένα μικρό Aρκάδι του μίζερου καιρού μας.''
Θα το ξαναδώ.
