Γράφει ο Γιώργος Χρονάς
Με πληροφόρησαν, πως η ηλεκτρονική φυλλάδα, του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, αναπαράγει, συνεχώς, σελίδα από το περιοδικό, Οδός Πανός, τχ. 148, και μια συκοφαντία, για μένα, του Παύλου Ρεβενιώτη (Πάολα). Θ’ απαντήσω και στα δύο.
Το πρόβλημα του Τσαγκαρουσιάνου μαζί μου είναι, πως νόμιζε ότι συμφωνώ μ’ ότι σερβίρει κάθε εβδομάδα – αυτός και οι συνεργάτες του – στο τυπωμένο χαρτί της φυλλάδας του. Η λογική, αυτής της φυλλάδας, είναι: Ακουμπίστε τά μου χαζοπούλια, για να ασχοληθώ μαζί σας! Κι όπως λέμε, λαϊκά, στον Πειραιά: Τόσο η πεολειχία, τόσο το γλυφοκ…, το γλυφομ… Περάστε από το λογιστήριο πρώτα! Βλάκες! Και θα δείτε το ονοματάκι σας στη φυλλάδα μου! Και δόστου διαφημίσεις καλλιτεχνών, θεατρικών σκηνών (πρώτος ο Λούκος), ζωγράφοι, γλύπτες, τράπεζες, ο χαζο Καμίνης, Προπό, ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, Τράπεζα Ελλάδος, η Μαρέντα, η ταβέρνα Πιπίτσα και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Η αλήθεια είναι, πως θύμωσε, που γράψαμε – στο ίδιο τεύχος μας – για την κριτικό του Ματίνα Καλτάκη, που πήγε στο Εθνικό, για την Οδύσσεια, του Μπομπ Ουίλσον, ως «γριά» ή «γέρος», κι αυτή, και την κατακεραύνωσε. Επίσης που οι «ξεχασιάρες», της Lifo, ξέχασαν ν’ αναφέρουν, στο αφιέρωμά τους, στην Πάολα, 5 σελίδες, το πρώτο και μοναδικό βιβλίο της, στις Εκδόσεις μας, το 1985. Μου το δήλωσε ο ίδιος, στο τηλέφωνο, αμέσως όταν κυκλοφόρησε το τεύχος μας – πριν 3 μήνες! Οχιά κολοβή, ζακυνθινή μαλαφράντζα ήταν στο τηλέφωνο. Νόμιζε πως θα τον φοβηθώ. Τόπαιζε, βλέπεις, μεγαλοεκδότης με παχιά τσέπη, που καταστρέφει όποιον γουστάρει. Εξουσία. Χουντοκάναλο μεγάλης κυκλοφορίας. Ή προϊστάμενός μου, που παίρνω απ’ αυτόν εντολές για το 32 ετών περιοδικό μου- που βασίζεται μόνο στο κοινό του, στους συνεργάτες του, στην υγεία που μας δίνουν οι Θεοί, οι Μούσες, τα Πνεύματα και 4 διαφημιζόμενοι εκδότες βιβλίων.
Φυσικά, στο ηλεκτρονικό του έκτρωμα – που το διαφημίζει ότι το βλέπουν 1.500.000 άτομα (atoms), νόμιζε ότι θα με καταστρέψει, με λουκουμόσκονη – διαθέτει μπόλικη, θέλοντας να φτάσει μ’ αυτό, τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο και τις κρυφές του κάμερες! Δεν αμφιβάλω, πως τον έφτασε, ήδη. Τον ξεπέρασε. Τον καταλαβαίνω, βλέπει το νησί του, την Ζάκυνθο, με τα κλεμμένα παραστατικά του δήμου 15.000.000 ευρώ θαμμένα στους αγρούς, 1.000 κατοίκους να δηλώνουν τυφλοί – με δίπλωμα οδήγησης ταυτόχρονα και τη χελώνα, καρέτα-καρέτα, να πολτοποιείται από τα τζιπ 4 Χ 4 των ζακυνθινών… και φαντάζεται τους ποιητές της, Σολωμό και Κάλβο, ανύπαρκτους. Σπαράζει η ψυχή του.
Και, νομίζετε, πως τώρα, μετά 3 μήνες κυκλοφορίας μας, τον πήρε ο πόνος που η τραγουδίστρια Μόνικα – την λατρεύει – κάποτε, βρώμαγε, όταν σηκώθηκε από το κάθισμά της; Και αντί να δει την προτροπή μας – η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά! Προτρέπει τους θαυμαστές του, να βρωμούν άδοντας ή περπατώντας. Κι αυτοί, σαν χαζοπούλια, θαυμαστές του, φυσικά, δεν διαβάζουν τίποτα, από αυτά, που βλέπουν στην οθόνη τους, και αρχίζουν να με βρίζουν γράφοντας, ό,τι τους κατέβει. Για να αποδείξουν πως μοιάζουν στο νέο, μοντέρνο πια Τσαγκαρουσιάνο του διαδικτύου. Μα τέτοιοι είστε, τέτοια νομίζετε. Ψώνια του ίντερνετ. Τέτοιο κοινό να το χαίρεται. Του το χαρίζω. Χαίρομαι που με βρίζουν. Τιμή μου! Είναι το κοινό του, που μ’ αφήνει αδιάφορο, κανίβαλοι, τυφλοί, ψεύτες, υποκριτές, φιγουρατζήδες, λαμόγια, ζουλού με ίντερνετ και χάντρες.
Εγώ, χαζοπούλια, δεν είμαι πολιτικός για να με ψηφίσετε με ψευτιές που σας αραδιάζω. Ούτε δικηγόρος να με προτιμήσετε στην επόμενη δίκη σας. Εγώ ζω στον κόσμο μου κι απ’ αυτόν καμιά ψευτοδιανοούμενη – που κάνει την μοναχική ψυχή – δεν μπορεί να με βγάλει.
Αθήνα, Σάββατο, 27 Απριλίου 2013 Γιώργος Χρονάς
Υ.Γ. Όσο για τον Παύλο Ρεβενιώτη (Πάολα) δεν μένει παρά να μου ζητήσει και τα δικαιώματα από το μιούζικαλ που έκανα το βιβλίο του! Στο Λονδίνο! Στη Νέα Υόρκη! Ακόμη, τα χρήματα, από το σενάριο της ταινίας, βασισμένης σ’ αυτά! Ή τον χορό του, που λάνσαρα!
Πέρασαν τα χρόνια και δεν θυμάται, ίσως, πως την πληρωμή την πήρε, τότε, σε βιβλία – που ο ίδιος ζήτησε για να πουλήσει. Και παραμένουν, τα πιο πολλά, στη σκόνη του έτους 1985! 28 χρόνια, βλέπεις. Και γιατί να τυπώσω άλλα; Αφού εκεί είναι κι αυτά. Αυτό, μάλλον, το επιθυμεί η ψυχή του, δηλαδή. Να είχα τυπώσει. Γι’ αυτό με βρίζει. Που δεν τύπωσα.
Αμήν.
Γ. Χ.
